stof, foetushouding en tranen

24/2/2012

Een onrustige nacht met vooral vele korte slaapjes, maar we komen wel 2 uur eerder aan dan verwacht. Balen want juist de laatste paar uur slaap ik lekker en werden mijn voeten eindelijk een beetje warm.

Het tweede hotel dat we proberen is raak, met een heerlijk bed. Maar voordat ik hier in beland om te slapen gaan we ontbijten. We komen bij een zaakje uit waar ze westers eten op de menukaart hebben staan. Het kan dan ook haast niet anders dan dat ik voor spaghetti ga. Dat het 10 uur ‘s ochtends is maakt me niet uit, dit is gewoonweg heerlijk!

Tegenover het hotel zit een beautysalon en Alex laat haar haar knippen. Na dit een tijdje aangekeken te hebben krijg ik een kriebel in mijn buik, zal ik ook? Na een kort intern overleg besluit ik van wel, eerst maar wassen en dan gaat mijn “lange kant” eraan, ik ga voor een pony. Het is nog net lang genoeg om er een mini staartje van te kunnen maken maar ik ben er heel blij mee.
Nog een bliksembezoekje aan de markt en dan is het tijd om even te liggen. Nou nog voordat ik het bed raak val ik al in slaap, gewoon tot 6 uur ‘s avonds. Gewoon omdat het kan! Alex en Robbert zijn weg en ik besluit er maar in mijn eentje op uit te gaan. Een Hamburger met frietjes bij hetzelfde restaurantje.

25/2/2012
Tijd voor een hotel wissel. Bij aankomst in een goedkoper hotel is er een twee persoonskamer die we met z’n drieën moeten delen. Buiten staat een jongen die we al vaker zijn tegengekomen maar eigenlijk niet zo heel veel mee gesproken hebben. Ik weet dat hij alleen reist en spontaan stel ik hem voor om een kamer te delen. Wat hij een prima idee vindt en ik verhuis mijn spullen.

Later zitten we samen wat te drinken en bespreken we onze plannen voor de komende tijd. Ook hij wilt per boot de rivier afzakken, via Bhamo en Katha naar Mandalay. Iemand vangt ons gesprek op en de eigenaar van het tentje vertelt dat er al 2 maanden ernstige gevechten zijn op en rond de rivier tot aan Bhamo. Change of plans dus. Het vliegtuig? Het enige deze week is zojuist vertrokken. De bus kan niet want er zijn in het betreffende gebied geen toeristen toegestaan, de taxi valt dus ook al meteen af. De enige optie die overblijft is dus weer de trein. We besluiten dan ook om dit te regelen zodra Alex en Robbert er zijn. Om 7.45 zullen we vertrekken, met de trein tot Naba, dit is al voorbij Bhamo. Niets is zo veranderlijk als reizen!

Samen met Dennis huur ik een scooter, alleen de voorrem werkt niet. Om een doel te hebben gaan we naar het begin van de rivier, zo’n 45 kilometer. Het is moeilijk om de weg te vinden maar als we eindelijk op weg zijn gaat het best wel vlot. We komen langs heel veel checkpoints, iedere keer is het weer spannend of we wel door mogen. Pas als ze de slagboom openmaken en lachen kunnen we opgelucht adem halen en onze weg vervolgen.
Verder lopen en tientallen koeien op en naast de weg. Na zo’n 30 kilometer komen we bij een checkpoint waar we niet meer doorkomen en moeten we linksaf slaan. Dit blijkt ook de goede weg te zijn. Dwars door de jungle, zand, stenen, rotsen, riviertjes, hoezo off road? Met een bont en blauwe billen komen we aan. Heel bijzonder is het niet, maar toch leuk om iets te doen en van de omgeving te zien. We eten vers gevangen vis met rijst en gaan dan weer terug. We worden constant op volle snelheid ingehaald door scooters die helemaal vol beladen zijn met. Ze staan ook her en der langs de weg geparkeerd met een stok en daarop stenen als standaard.
Op het laatste stukje van de offroad weg begint onze scooter een beetje te slippen en we verliezen grip op de weg. Een bijzonder akelig gevoel want er schieten alleen maar ziekenhuis beelden door mijn hoofd. Daar wil ik hier absoluut niet in terecht komen!
Maar alles gaat goed en vanaf de scooter bekijken we de zonsondergang.

26/2/2012
Zo wij zijn er op tijd klaar voor. Alex en Robbert nog niet, gelukkig heb ik de vorige avond aangegeven dat ik hoe dan ook zou vertrekken, ook als zij nog niet klaar waren. Dit doen we dan ook en zo zitten we samen in de trein. Ondertussen niemand gezien en we denken dus dat Alex en Robbert de trein gemist hebben.
Hoe dan ook ben ik blij dat ik erin zit. Tergend langzaam gaat de trein, eeuwig lijkt het te duren. Een gekke monnik rechts van me, sigaren rokend, rechts Dennis die de ene na de andere sigaret opsteekt en voor me een holletje vol met muizen die erin en eruit schieten. Uiteindelijk komen we om 17.45 aan. Tot mijn grote verbazing zijn Alex en Robbert er ook. Met z’n vieren gaan we met de bus verder naar Katha. Een uurtje hobbelen, stoffen, krap zitten maar wel heel goedkoop!
In Katha maak ik voor het eerst gebruik van een trishaw, fietstaxi. Die trouwens veel te klein is voor mijn westerse billen en heupen. We splitsen en nemen 2 hotelkamers in verschillende hotels. Het mijne is primitief maar goedkoper dan het andere. Douchen is ijskoud en werkt met een emmertje. Het doet wat het moet doen en is dus prima. Het bed voelt aan als een houten plank, met wel wat kieren. Geen bedbugs dus ook dit overleef ik wel weer.

‘s Avonds lopen we een rondje en worden we uitgenodigd om bij een spelletje te komen kijken. We gaan zitten en snel verschijnt de wiskey al op tafel, we proosten op Thijs!
Degene die mij thuis wiskey heeft leren drinken, onder het genot van lange, goede gesprekken op het balkon. Die thuis op mij wacht om dit bij terugkomst weer gewoon voor te zetten. Thijs die vandaag jarig is. Proost!

Om 10 uur is iedereen al moe en gaan we terug naar onze kamers, om elkaar de volgende dag om 12 uur te ontmoeten en om 5 uur de boot te nemen naar Bhamo.

27/2/2012
Ik ben al om 8 uur wakker, eerst maar navraag doen over de boot. Al vrij snel wordt duidelijk dat deze weer niet gaat. Het water staat te laag dus de boot vaart niet ‘s nachts, maar zal wel morgenochtend gaan tussen 7 en 8.
Nou dan maar op zoek naar een ontbijtje. Al snel kom ik de Canadezen tegen die bij mij in het hotel zitten. Ik schuif aan en samen ontbijten we. We bespreken de gebruikelijke dingen, en met nog wat tips gaan we weer onze eigen weg.
De rest van de dag breng ik door aan het water, boten komen en gaan, mensen wassen zich, kinderen spelen. Ik lees, ik schrijf, ik geniet. De andere aanwezigen zijn druk bezig, ze kijken allemaal naar mister Bean. En zo gaat alles z’n gangetje en glijdt de tijd voorbij.

Ik slenter nog een beetje over de markt. Hier kom ik een oud vrouwtje tegen met al haar groenten en fruit. Als ik haar vraag of ik een foto van haar mag maken wordt ze helemaal enthousiast. En zo ben ik zomaar 10 minuten bezig met iemand te fotograferen. Als ik haar het resultaat laat zien is ze door het dolle heen. Ze spreekt helaas geen woord Engels, ik zwaai en neem afscheid. Ik ga op zoek naar een internetcafe'tje. Iemand heeft wel een computer die ik even mag gebruiken, hij onderbreekt world of warcraft graag voor me. Blijkt dat hij geen internet heeft alleen een printer. Dan besluit ik een van de foto's van het vrouwtje uit te printen. Als ik terug loop ga ik deze nog aan haar geven. Het resultaat, kijk zelf maar even bij de foto's! Oh, en de volgende 30 minuten was er echt geen kans om weg te komen, ik moest iedereen op de foto zetten en de mooiste gaan uitprinten. Als ze me vervolgens hiervoor geld in de handen willen drukken weiger ik, dit was niet de bedoeling! Maar wel heel mooi om te zien hoe ontzettend blij ze zijn met "slechts" een foto!

28/2/2012
Klaar voor vertrek, alleen de boot ontbreekt… na een tijdje blijkt dat deze ook vandaag helemaal niet zal gaan. Het water is nog steeds te laag.
We onderzoeken de mogelijkheden, liften, vrachtboot, auto, en het wordt uiteindelijk de bus. Snel gaan we want deze zou over 5 minuten vertrekken. Deze bijkt tot aan de nok toe gevuld te zijn met vracht. Er is origineel zo’n 70 centimeter hoogte maar ook hier liggen de zakken opgestapeld. En dus zit ik de komende 20 uur met mijn knieën opgetrokken. Het verbaast me dat we met zoveel vracht vooruit komen, al gaat het heel traag. De versnellingsbak of de koppelingsplaten maken een hoop herrie, het is moeilijk te zeggen welke van de twee de herrie maakt en waarom ‘ie niet in de versnelling gaat. We gaan over tientallen gammele bruggetjes, gemaakt van hout, riviertjes en zandpaden bereiken we Ayeyarwady. Dit is de rivier waarover we zouden gaan varen.
Tijdens de stop neemt een medepassagier ons mee, grote bierpullen staan er op tafel. Eerst gaat er siroop in, dan een soort ronde jelly die lijkt op druivenpitten, andere iets grotere jelly, iets roods, blokjes jelly, kokos gesnipperd en cake. Daaroverheen gaat een aanzienlijke hoeveelheid kokosmelk. Oh en her en der drijven nog wat druiven. Heerlijk zoet, maar van al die jelly ben ik toch niet zo’n fan!
We zitten, drinken thee en krijgen een honinglikeurtje wat goed is voor het slapen in de bus. Wandelen wat rond in het stadje en vinden de lekkerste kip van Myanmar tot nu toe.
We rusten in het zonnetje, lachen, praten, kijken, totdat de bus de motor weer start, en achteruit begint te rollen! We gaan met een veerboot naar de overkant, wat al met al toch een uur duurt. Daarbij mag het een wonder heten dat de bus er aan de andere kant nog vanaf komt, zo stijl is de oever.

Tot een uur of 9 rijden we verder, stop happend, slapend, muziek luisterend, en nog meer slapen. Gehuld in mijn jasje en deken, mijn hoofd op mijn tas en kussen bovenop mijn tas in het gangpad bovenop de vracht. Constant liggend in de foetushouding, linker- of rechterzij. Klinkt krap? Ja absoluut, toch lig ik best lekker en maak ik de nodige slaapjes. Het enige vervelende is dat er geen manier is om mijn benen te strekken. Oke vooruit dan, dit is niet helemaal waar. Verticaal kan wel, maar in een heftig schommelende bus verre van ideaal.
Het hele gangpad ligt bezaaid met hoofden en armen. De bus stopt regelmatig, het gebeurd zo nu en dan dat er iemand op mijn haar of arm. Als het donker wordt gaat de tl-verlichting aan, waar die hangt? Precies, boven mij! De jongen die voor ons de jelly drank heeft gekocht heeft de neiging om mij bij iedere stop wakker te maken door me in mijn gezicht te blazen.
De raampjes gaan ondertussen dicht, iets dat op het begin voor een aangename warmte zorgt. ‘s Nachts wordt ik licht in paniek wakker, happend naar adem. Al het stof van overdag zweeft vrolijk door de bus rond maar kan er natuurlijk nergens uit. Alleen de deur staat open en zo komt er dus nog meer stof binnen. Iedere stop is dan ook een reden om even verse lucht in te ademen. Nog maar tot 7 uur morgenvroeg!

29/2/2012
Een fris briesje waait in mijn gezicht, hmmmm, we are in Mandalay. Geen tijd om uitebreid wakker te worden, spullen inpakken, waar ik steeds sneller in ben. Als we het busstation binnenrijden beginnen mensen heftig op de raampjes te tikken en taxi te roepen. Zodra ze een blanke zien concentreren ze zich snel rond mijn raampje, “ de hel van Mandalay”. Ik herinner het me nog goed van de vorige keer en ook toen vond ik dit alles behalve plezierig. Een taxi lijken we snel te hebben, totdat dit een trishaw blijkt, en dat zie ik na de busrit toch echt niet zitten. Uiteindelijk wordt het een scooter en na een douche belanden we heerlijk in bed!

Ik doe vandaag niet veel bijzonders, sluit me nog meer af voor Alex en Robbert dan ik de afgelopen dagen al heb gedaan. Ik realiseer me dat ik thuis mis, mijn eigen vrienden, gewoon even lekker kletsen. Begrijp me niet verkeerd, Alex en Robbert zijn echt zwaar oké, zeker apart van elkaar, maar samen voel ik me toch wel het derde wiel aan de wagen. Daarnaast kan alles en iedereen hier de vriendschappen van thuis die je door de jaren heen heb opgebouwd niet evenaren. En wat doe je dan, ik pak mijn “boekje” van papa en mama en lees het eerste stuk. Ik voel me al wat beter maar besluit toch mijn heimwee kaartjes te openen. Een vogelhuisje aan de voorkant is genoeg om me in huilen uit te laten barsten. Ik weet niet wat er aan de hand is, of het misschien iets te maken heeft met mijn verjaardag die er aankomt maar waarschijnlijk redelijk ongemerkt voorbij zal gaan. Nou ja ik moet mezelf maar bij elkaar rapen. Na regen komt zonneschijn en ik ga een stukje lopen. Ik kom uit bij een internet cafe, en geheel onverwacht tref ik mama en Irene op skype! <3


Zo nu zijn jullie weer helemaal bij! Het zal voorlopig ook weer even de laatste update zijn. Ik ga weg uit Mandalay, en dat betekent over het algemeen dat de internetverbinding weer ronduit slecht zal worden en externe harde schijven niet worden uitgelezen. Vanaf 8 maart ben ik er gewoon weer, maar dan wel vanuit mijn vertrouwde stekje in Bangkok. Mensen die overvliegen voor mijn verjaardag zal ik persoonlijk ophalen, ik zal zorgen voor de thee en cake! :)
Heel veel kusjes en liefs voor iedereen! xx