Het zuidelijkste puntje van India

28-08-2010
Eigenlijk hebben we vandaag lekker niks gedaan. Dit omdat Hanneke al een paar dagen niet lekker is.

29-08-2010
We reizen door, Madurai is ondertussen te druk en veel te warm geworden. De temperatuur liep regelmatig op tot 40 graden. Helaas hebben we de tempels niet gezien, maar tempels in overvloed overal! Jammer maar helaas en, voor ons, geen doodszonde!

Nou uitchecken en door naar Kanyakumari. Volgens de lonely planet zou er een rechtstreekse bus gaan vanuit Madurai. Met de riksja weer naar het busstation en daar op zoek naar een bus die ons kan brengen. Ondertussen lopen we enigszins suf van de medicijnen rond en worden we verschillende keren aangesproken. Telkens weer iemand die ons wil laten zien waar we een buskaartje kunnen kopen. Nee, dank je wel. Hmm, nee schudden heeft geen zin. Iedereen doet dat hier.. wat is dit? Ondertussen blijven we hierover in het duister tasten. Na velen keren mensen genegeerd te hebben vinden we eindelijk het juiste platform. De bus vertrekt zo, stap maar in wordt ons met handen en voeten duidelijk gemaakt. No airconditioning (het is nog steeds zo warm..). No only airbus. Wat ze hiermee bedoelen? De vering die onder de bus zit. Nee dan maar deze zonder airvering, zeker omdat de volgende pas over 1.15 uur gaat. We moeten overstappen in nagblabl..huh welke plaats..? nagerblil.. oh nagercoil! Tegen de tijd dat we hierachter zijn weten we ook dat dit ongeveer 20 kilometer van de eindbestemming afligt en zijn we 7 uur verder.

In de bus zoeken we een lekker plekje, vooraan bij de chauffeur hebben we iets meer ruimte om onze tassen en benen kwijt te kunnen. Nou een driepersoonsbank. Direct als we zitten begint de bus te rijden waarbij deze hevig heen en weer schudt en hobbelt. Op de hele rit is de hoogste gemeten snelheid 60.1 kilometer per uur. Het gemiddelde ligt op 32 kilometer. Zo kun je uitrekenen dat een ritje van 220 kilometer dan ook echt een dagtour wordt om te ondernemen. Hoe verder we komen hoe voller de bus wordt. Urenlang hebben we de bank voor ons alleen, totdat er mensen zich gewoon op een smalle, vrije, richel van onze bank zetten. Steeds als de bus door een bocht gaat duwen ze ons een beetje op. Het resultaat is dat we uiteindelijk 3 uur lang mensen naast ons hebben zitten, die als het mannen zijn niet al te fris ruiken. Wij zitten opgevouwen in een hoekje met de tassen voor ons en de benen helemaal dubbel geklapt. Na een tijd zo gehobbeld te hebben stoppen we en gaan veel mannen de bus uit. Rudy gaat naar de wc en ondertussen komen er hordes mensen naar binnen. Oh ja, dadelijk hebben we helemaal geen plaats meer. En hoe lang de reis nog gaat duren, dat is een gigantisch raadsel. Gelukkig schiet de conducteur me te hulp. Hij is duidelijk, daar mag niemand zitten. Een meisje vraagt of het kan. Ja. Of ik alleen ben, nee. Oh met een man? Ja. Oh, ze klopt met haar hand op de bank en wijst op mij. Ik begrijp niet wat ze bedoeld. Ze maakt duidelijk dat zij niet naast een man mag zitten. Prima dan ga ik wel in het midden zitten, fijn om even van plek te veranderen en te “ontkreuken”. Direct daarna gaat de bus weer verder. Mijn medepassagier komen vraagt waar we vandaan. Het antwoord Holland levert een vragend gezicht van haar op. Near England. Oh oke you’re from England, Scotland? De hele reis lang blijft ze in de waan dat we uit Engeland komen ondanks onze vele pogingen om haar te verbeteren.

Het is alsof er een kanon met vragen op ons afgeschoten wordt. Hoe heten we, hoe oud zijn we, wat is ons beroep, wat verdienen we, hebben we cash, cheques of een bankrekening? Wat verdienen we, hallo dat hoef je niet te vragen! We proberen uit te leggen dat dit bij ons geen normale vraag is. Ondanks de voorbereiding op dit soort vragen schrikken we hier erg van. Maar gelukkig mogen we dit ook terug vragen. Dit levert ons in ieder geval het inzicht op dat je hier als doktersassistente een loon van 8000 roepees per maand hebt. Dit is zo’n 130 euro. Vergelijk dat maar eens met ons salaris. We worden overladen met complimentjes. Wij zijn hier niet zo direct in. Ze gaat dan zelf wel op zoek naar bevestiging, you like my caracter? I speak good English?, etc, etc.
Wanneer jullie dit in Nederland lezen denken jullie waarschijnlijk van wat een freak. We hebben hier in ieder geval ondervonden dat het allemaal heel normaal is wanneer dit gevraagd wordt. Zelfs het vragen van je thuisadres na 2 minuten is heel normaal. Verder laten ze graag hun visitekaartjes bij je achter. We hebben er dan ook al heel wat verzameld.
Als afscheid krijg ik van Deepa (zo heet ze) Jasmijn bloemen. Deze maakt ze in mijn haar en ruiken heerlijk. Als we weg zijn krijg ik een smsje van haar: Hi dears…realy nice to meeth both of you…you are looking so smart, very nice characters…when you free contact with me..eat wel..takecare.bye


30-08-2010

Na vandaag heerlijk uitgeslapen te hebben is het tijd voor een ontbijtje. 150 roepees voor een uitgebreid ontbijt. Eerst een heerlijk glaasje verse jus, gevolgd door sweet. Sweet is een soort van dikke rijstepap in een blokje geperst die ontzettend zoet smaakt, eigenlijk zoals de naam al zegt. Dan porridge(pap) met warme melk. Daarna komt het brood, de jam en de boter en dan het ei. Waarna even later ook nog de black tea wordt geserveerd. Een lekker uitgebreid ontbijtje!

’s Morgens lopen we wat rond, op naar echt het zuidelijkste puntje van India. Hier is het druk, maar waait het bovenal heel erg hard. Er zit een bedelaar met een weegschaal, zo eens even kijken. Nou dat resultaat is gunstig. Maar thuis zal pas echt blijken wat er daadwerkelijk met mijn gewicht is gebeurd. Ondertussen kopen we een paar kaarten om naar huis te sturen. Kaarten zijn hier eigenlijk iets bijzonders. Je kunt deze niet in een winkeltje kopen, maar alleen op straat bij venters.
Nou dan maar terug naar het hotel om de kaart te schrijven.

’s Middags willen we toch nog iets gaan doen. We besluiten dan ook om de tempel en het standbeeld te bezoeken. Vanuit de hotelkamer hebben we hier zicht op. Oh ja, even kort over onze kamer, deze ligt op een hoek waardoor we aan twee kanten zicht op de zee hebben. Vlak onder ons liggen de vissersboten waar iedere morgen heel vroeg de verse vis binnenkomt. Verder kunnen we vanuit ons bed zo de zonsopgang zien.
Hier in Kanyakumari stikt het weer van de bedelaars.. Werkelijk om helemaal gek van te worden. Telkens verbazen wij ons er weer over hoeveel de lokalen mensen aan bedelaars geven. Op straat zijn ook een aantal kinderen, maar hierover later meer.

Nou op naar de Ferry dan, netjes bedekt om de tempel in te mogen. We zijn blij dat we iets later gaan, in de ochtend zijn er namelijk heel veel pelgrims die hiernaar toe gaan en zijn er ellelange rijen voor de boot. Als we bij de boot aankomen ligt er een aantal zwemvesten op de grond, hier moeten we er een van pakken. Wanneer de stapel helemaal leeg is kunnen we vertrekken. De overtocht duurt slechts 5 minuten maar ondertussen hebben we al tientallen foto’s gemaakt en zijn er nog veel meer van ons genomen. Zij het al dan niet verdekt.
Bij de tempel moeten we onze schoenen uitdoen, rustig op ons gemak lopen we lekker rond. Genietend van het koele briesje door onze haren. Soms zwelt het briesje aan tot een hele harde wint waarin je heerlijk kunt hangen!
Na ook een bezoek aan het standbeeld is het tijd om weer naar huis te gaan. Het standbeeld is trouwens gemaakt voor een man die 3 dagen lang heeft zitten mediteren op de rosten waarop nu zijn standbeeld staat.

Als we terugkomen zijn de straatkinderen er nog steeds. Rudy rent er met een boogje omheen als grapje. Het gevolg is dat de kinderen met hem beginnen te spelen. Zodra ik mijn camera pak om een foto te nemen staan ze om mij heen. Na een tijdje wat foto’s gemaakt te hebben besluiten we dan om ze toch maar wat te geven. Ze zullen het tenslotte ook niet makkelijk hebben.




31-08-2010

Vandaag gaan we weer met de auto op pad, op weg naar de watervallen. En ja, we gaan ook nog langs het paleis en een brug. Welk paleis en welke brug bedoeld worden is niet duidelijk, maar alla gewoon gaan en we zien wel waar we uit komen. Op de heen reis gaan we eerst nog naar een tempel. Wij ons helemaal netjes aangekleed om gepast de tempel in te gaan. Blijkt het dan zo te zijn dat alle mannen met ontbloot bovenlichaam de tempel in moeten. Ook de schoenen gaan uit en zo begint onze eerste activiteit op blote voeten vandaag. We slenteren wat rond in de tempel en hebben het al vrij snel weer gezien. Helaas hebben we geen foto’s van de tempel binnen kunnen nemen omdat je de camera niet mee mag nemen..
Na buiten nog wat foto’s gemaakt te hebben is het tijd om alweer verder te reizen. Nu gaan we op weg naar het paleis. Ik heb werkelijk geen idee wat hij precies bedoeld en we laten het maar gebeuren. Na ongeveer een uurtje reizen komen we aan bij het paleis. Hier moeten we een flinke entree betalen, 400 roepees voor ons samen. Met veel mokken besluiten we dan toch maar om dit te doen. Helaas moeten we ook hier weer onze schoenen uit doen, alleen heeft het ’s nachts geregend waardoor de grond vrij modderig is. Op blote voeten lopen we over prachtige marmeren vloeren, pijnlijke kiezeltjes, modder en houten trappetjes. We voelen in ieder geval duidelijk dat wij niet gewend zijn om op blote voeten te lopen. Na ongeveer een uurtje hebben we het hele paleis doorlopen en gaan we op weg naar de watervallen.
Ondertussen ben ik erg misselijk geworden in de auto.. waar zijn die reispilletjes nou gebleven.. grrr zwaar irritant! Als we aankomen bij de watervallen verwachten we dat we eerst nog een behoorlijk stuk moeten lopen. Maar tot onze verbazing is er een geasfalteerde weg die ons zo naar de watervallen brengt.
Onder de stralen water staan mannen zich te wassen terwijl de vrouwen foto´s maken. Nadat we de tassen hebben neergelegd voegen wij ons hierbij. Rudy gaat onder de waterval in terwijl ik foto´s maak. De mannen vinden het geweldig dat hij ook in het water is. De straal is zo hard dat Rudy´s rug achteraf aanvoelt en uitziet alsof hij heel erg verbrand is.
Ondertussen ga ik weer zitten bij de spullen. 3 Indiase jongens komen op mij af en vragen of ze een foto mogen maken. Natuurlijk geen probleem, binnen de kortste keren zwermen er vele jongens om mij heen die allemaal op de foto willen. Ondertussen houdt ik de tassen goed in het oog en voel ik een lichte paniek opkomen. Waar is Rudy nou..!!!!!! Al snel komt hij aangesneld en maakt ook nog een kiekje. Een mooie foto is het resultaat waarop ik omgeven ben door 16 jongens!

Nou verder naar de brug.. maar eerst stoppen we voor een paar reispilletjes. De man spreekt geen woord Engels en met handen en voeten leg ik uit dat ik in de auto ziek wordt. Met mijn handen maak ik een sturend gebaar en wijs ik op de auto. Daarna maak ik een overgeef gebaar. Gelukkig is dit duidelijk genoeg en komt hij met pilletjes aan. Dezelfde als in Delhi, alleen ben ik die vergeten nog voor ik ze heb kunnen gebruiken. Nou dan maar een pilletje en de reis gaat verder. Helaas merk ik nog niet zoveel ervan maar net voordat ik er nog een wil nemen komen we aan bij de stopplaats.
Er is hier een uitkijkpunt en een brug van ruim 300 meter brengt ons naar de overkant over een riviertje. Via de trappen lopen we naar beneden, ons realiserend dat we deze aan de andere kant ook weer omhoog moeten. Gelukkig gaat dit nog best goed en is het niet zo´n hel als de watervallen in Thailand vorig jaar. Het uitzicht is ongelofelijk, we kijken uit over een dikke jungle die zich wel kilometers ver lijkt uit te strekken.
Als we in de auto stappen neem ik voor de zekerheid nog een tweede reispilletje. Deze nekt me, en binnen een halfuur zit ik in een diepe slaap rechtop, even later op Rudy´s schoot. Ik waggel het hotel binnen en krijg het gevoel dat mijn benen niet mee willen werken. Ze tintelen af en toe en mijn spraak gaat heel traag.. Wat zit er in deze pilletjes? Als we boven komen ga ik slapen. Het is dan 2 uur ’s middags. Ik slaap tot de volgende morgen 6 uur. Gelukkig maakt Rudy mij ondertussen nog regelmatig wakker om te controleren hoe het met me gaat. Hij maakt zich best wel zorgen.