Het einde nadert...

04-09-2010

Vandaag hebben we eerst een bezoekje gebracht aan de kapper. De haren van Rudy werden erg lang.. Rudy was ’s morgens al op zoek gegaan en een klein stukje verder bleek inderdaad een kapper te liggen. De kapper was gesloten en een vrouwtje schreef met een natte vinger op dat de kapper om 10 uur open ging. Na nog even de rest van onze ervaringen geüpload te hebben is het tijd om naar de kapper te gaan. De afmeting, een krappe 5 m2 waarin twee kappersstoelen staan en een bankje voor de wachtenden. Verder is de hele ruimte behangen met spiegels en afbeeldingen van heiligen. Rudy is snel aan de beurt en met een handmatige tondeuse gaan zorgvuldig gespaarde haren er beetje bij beetje vanaf. Little, Little, here no cutting.. ja met gebrekkig Engels komen we er wel. Vanaf de zijlijn kijk ik kieskeurig toe of alles wel goed gaat. Het resultaat is naar Indiase maatstaven goed te noemen en ook voor de Europese trouwens.

Na de kapper gaan we terug naar onze verblijfsplaats en regelen zij voor ons een riksja die ons rond zal rijden naar verschillende plaatsen. Zo zullen we een bezoek brengen aan het topstation, dit ligt op de grens tussen Kerala en Tamil Nadu. Verder bezoeken we een meer, een dam, nog een dam en verschillende viewing points. Onderweg komen we van een afstandje ook nog wilde olifanten tegen. Die hebben we op de foto gezet maar helaas niet zo duidelijk. Máár we hebben ze wel weer gespot. Het olifanten rijden hebben we voor vandaag (deze vakantie) maar even over geslagen. Hierna hebben we een heerlijke lunch gehad in Munnar. Het lekkerste eten tot nu toe. Vervolgens hebben we nog watervallen bezocht. Het waren er heel veel maar je kon maar op een punt echt dichtbij komen. Hierdoor krijg je geen totaal overzicht.. Jammer maar ook de kleinere waren al indrukwekkend. Er werd goed gewaarschuwd, je mag hier niet zwemmen. Niet dat wij dit van plan waren, het weer is in Munnar en directe omgeving niet zo spetterend. Verder waren er de afgelopen jaren ook al 7 mensen omgekomen bij deze waterval.
Op weg naar boven komen we ook nog langs een begrafenis. Hier wordt de kist open op straat gezet. Ik weet wel dat mensen hier ook een keer dood zullen gaan maar toch was het een rare gewaarwording. Nou nu maar terug naar het hotel, we zijn toch wel weer moe.

Morgen hebben we weer met de riskja chauffeur afgesproken. We gaan dan naar het national park en daarna nog naar de thee fabriek. Om dan na de lunch weer op de bus te stappen.

5-9-2010
Na een onrustige nacht met veel feestende Indiërs was het tijd voor een ontbijtje. Al vroeg zou de riksjadriver ons ophalen voor een laatste tour door de omgeving van Munnar. We zouden een bezoek gaan brengen aan het national park en aan de theefabriek.
Om 8 uur crossen we door de in nevel gehulde heuvels, op naar het national park. Hier aangekomen moeten we eerst nog met een andere bus omhoog. Werkelijk doodeng! De bus slingert dicht langs de berg omhoog, aan de andere kant zijn diepe afgronden. Totdat we op een punt komen waar iedereen moet uitstappen en we onze weg naar boven verder te voet zullen voortzetten. Gelukkig want ik werd niet echt vrolijk van de bus en zeker zo ’s morgens vroeg niet!
We worden opgewacht door een stel berggeiten! We beginnen aan de weg naar boven met af en toe even een korte stop. Het is een vrij lange en steile klim, maar het uitzicht mag er wezen. Rustig zweven de onheilspellende wolken onder ons door met hier en daar een bergtop. Vanaf de top van de berg stromen her en der watertjes naar beneden. Steeds meer aanzwellend tot een flinke stroom die van de rosten af klatert. Als eerste bereiken we de top! En dan weer naar beneden, op het einde kunnen we nog snel met de bus mee.

Zo op naar het thee museum. Op zich is hier niet zoveel te zien, maar na een tijdje wordt er hier een film vertoont. Deze gaat over de geschiedenis van de thee. En we kunnen zeggen dat we enigszins flabbergasted de zaal verlaten. Hoe dit komt? Doordat de theeplantages relatief goed zorgen voor de arbeiders en hun kinderen. Verder zorgen ze ook voor de (lichamelijk en geestelijk) gehandicapten. We leren ook dat het park dat we hiervoor bezocht hebben is opgericht ter behoud van het wildlife en de natuur. Dit omdat er steeds meer land wordt gebruikt voor de theeplantages. Verder zijn alle arbeiders ook deeleigenaar van de plantages.

Na het theemuseum besluiten we nog een hapje te eten voordat we de bus naar Cochin zullen pakken. Terwijl Rudy even zijn handen gaat wassen wordt ik ondertussen alweer overladen door Indiërs die allemaal foto’s willen maken. Als Rudy terug komt kruipt er net een vrouw over de tafel heen om achter mij te kunnen staan en Rudy barst in lachen uit. Tsja, geen een dag is hetzelfde. Ondertussen zijn we er wel aan gewend en kunnen we de lol er ook wel van inzien! Ja India begint ons steeds beter te bevallen en de grootste eigenschap die we hier nodig hebben is misschien toch wel kunnen relativeren. Onze vorige ervaringen staan ook in een minder duister daglicht dan voorheen.
Na het eten gaan we naar het hotel om de tassen op te halen om daarna weer in de bus te stappen. De bus is nog niet helemaal vol en afzonderlijk van elkaar kunnen we een plekje bemachtigen. Naast mij zit een man die aan zijn linkerhand een ontzettend lange duimnagel heeft. Aan de ene kant ben ik hierdoor enigszins geobsedeerd maar aan de andere kant vol afschuw vervuld! Nou nog maar wat uurtjes hobbelen waarbij mijn arm om een paal geslingerd zit om te voorkomen dat ik de “nagelman” plet. Aan de andere kant staat mijn voet tegen de bestuurdersstoel om te voorkomen dat de Indiër mij plet. Geen wonder dus dat ik altijd spierpijn heb van onze busreizen!
Rudy heeft iets meer ruimte en zit naast een slapende man. Bewonderingswaardig hoe je in deze bus kunt slapen! Terwijl we een tussenstop hebben moet ik na de wc, volg de stank en u zult vinden! Al snel had ik de wc dan ook gevonden en helaas niet al te schoon maar het lucht wel op.

Na een totale busreis van zo’n 6 uur komen we aan in Kochi. Je hebt eigenlijk 3 namen, Ernakulam, Kochi en Cochin. Ernakulam is het nieuwe gedeelte en Kochi is de naam die door de Portugezen aan de stad is gegeven. Later is de naam weer veranderd in Cochin. Om bij Fort Cochin te komen moeten we nog met de veerboot. Een elle lange rij voor het ticket. Maar daar is de oplossing: the que voor vrouwen. Nou Rudy geef eens wat geld en hup in de rij. Aangekomen bij het raampje blijkt mijn coupure te groot te zijn (8euro) en kan ik niet geholpen worden. Op dat moment wordt ik meteen weggedrongen door alle vrouwen die al de hele tijd voor proberen te kruipen. Nee, Indiers hebben geen geduld! Uiteindelijk hebben we dan toch een kaartje hebben weten te bemachtigen ter waarde van 8 cent voor 2 personen. Nou afzoeken van hotelletjes dan maar bij aankomst.. na er heel veel gehad te hebben besloten we toch maar om naar een van de eerste terug te lopen. En dan na een diner is het tijd om in bed te kruipen!

6-9-2010

De eerste echt rustige nacht die we hier beleven in India, we horen slechts een hond blaffen. Na een heerlijke nacht is het dan ook tijd voor een nieuwe dag. Een dag vol nieuwe dingen.
Maar eerst tijd voor een ontbijtje. Tijdens het eten raken we aan de praat met de eigenaar en hebben we het over onze reis en het vervolg hiervan. Met hem spreken we voor het eerst over Varkala. Het idee van een strand en een biertje staat ons wel aan. Nou op voor een treinticket en via een reisbureautje boeken we een ticket voor morgen. De volgende actie is het vinden van een scooter om het eiland te verkennen. Onze homestay kan ons hier wel aan helpen en we worden vriendelijk doorverwezen. Binnen no-time staat er een automatic scooter.

De dame van de scooterverhuur vertelde ons dat we 24 uur de scooter konden huren.. Dat betekende dat we hem pas de volgende dag hoefden in te leveren. Helaas ging dit niet, morgen gaan we met de trein weg. Ze vertelt ons dat dit moeilijk wordt omdat er een staking is en er geen vervoer zal zijn. Dit vertellen ze ons ook bij de homestay. Langzaam daalt er een lichte, steeds zwaardere paniek over ons heen. En we vragen ons af hoe we dit nou weer moeten doen… nou eerst maar proberen om te boeken. Nou dat gaat niet, dan maar een private driver naar het station. Natuurlijk is dit duurder (€5), maar wel de enige manier om er te komen.

Met veel plezier en bekijks rijden we het eiland rond, rijden we een steegje in waar de synagoge blijkt te zitten. Oeps hier mochten we niet in en enigszins boos worden we weer weggestuurd. Lachend rijden we weg wat een lol en vrijheid op een scooter!
Om 4 uur besluiten we om naar het KathakaliCentrum te gaan. Hier zal om 16.00 een voorstelling in martial arts zijn, iets dat Rudy graag wilt zien. 15 minuten later dan gepland begint de show dan. We worden stap voor stap door de martial arts geleid en krijgen van alles te horen over de herkomst en de levensstijl van de krijgers. Er wordt verteld dat ze dit pas sinds kort op deze manier laten zien. Het doel hiervan is dat de jongens uit de arme vissersdorpjes de kans krijgen om hogerop te komen.
De jongens zijn gehuld in slechts een doek, die strak rondom hun middel en benen is gewikkeld. De jongens halen de meest rare fratsen uit met messen, stokken en zwaarden. Na een half uurtje komt er een einde aan de prive voorstelling. Nou hup naar beneden om nog snel wat drinken te kopen voordat de volgende voorstelling begint. Nog een, ja.

De volgende voorstelling is de lokale vorm van theater. Een uur voor het begin van de voorstelling beginnen de artiesten met de make-up. Stap voor stap hebben we alles vastgelegd en een uur later was het bijna klaar. De artiesten deden zichzelf schminken, alleen de kieuwen van een personage werden door de grimeur aangebracht. De grimeur zelf was doof en via hand gebaren maakten de artiest en grimeur elkaar duidelijk hoe alles moest gebeuren.
Hierna begon al snel de voorstelling. Waarbij we vooraf het verhaal hadden gekregen. Maar goed ook want er werd totaal niet in gesproken. Alles werd duidelijk gemaakt door middel van oogbewegingen, handgebaren en lichaamstaal. Met name de kostuums ontnamen ons de adem.

Na een dag scooteren en theater was het dan ook tijd om de scooter terug te brengen en lekker te gaan slapen om de volgende morgen weer vroeg op te staan.

7-9-2010
Na een vroege wekker was het tijd voor een ontbijtje, uitchecken en de reis naar het station. De reis brengt ons langs een grote staking. Veel mannen lopen allemaal over de hoofdweg en we worden er door de politie langs geloodst. Na een tijdje gewacht te hebben op het station komt de trein en zetten we opnieuw de reis naar het zuiden in.
Als de trein langs rijdt komt er een warme wind mee en met de wind komt de geur. Eerst nog licht aanwezig, daarna komt de geur van veetransport langs.. Het blijkt geen veetransport te zijn maar de goedkoopste klasse. Goed, dit is de reden waarom we dus niet met de goedkoopste klasse reizen hier.
Na een slordige 5 uur bereiken we Varkala, ons eindstation. Varkala is een klein plaatsje met ongeveer 40.000 inwoners, gelegen aan stijle cliffen met een aantal kleine natuurlijke strandjes. Over de cliff loopt een pad waaraan allemaal restaurantjes en winkeltjes liggen.

Na een hoop gesjouw en geloop met de tas, straat honden trotserend bereiken we na veel omzwervingen het hotel. Voor het eerst met zwembad deze keer. Hier zullen we uiteindelijk blijven totdat de we terug naar Delhi zullen vliegen, de 13e.

8-9-2010 / 11-9-2010

Nu is het 11 september en hebben we de dagen rustig voorbij zien tikken. De dagen worden afgewisseld met regen en stralende zon. De regen komt plotseling en samen met heel veel harde wind en donkere wolken. Dit wordt niet aangekondigd maar komt echt van het een op het andere moment. Gelukkig is de regen beperkt tot een uurtje in de middag.

Veel meer dan een met de riskja gaan pinnen en een scooter huren hebben we hier niet gedaan. Toch willen we jullie deze omschrijvingen niet onthouden.

Als eerst de vodka kopen. De riskja rijdt een vaag achteraf steegje in. Hier is weer een drankenhandel volgens het bekende principe. Groot stalen hekwerk, loket 1 voor de bestelling en betaling, loket 2 voor de drank en het wisselgeld. Met de mogelijkheid om je drank in te pakken in krantenpapier.
Alleen hier was het net iets anders, misschien doet het allemaal nog iets grimmiger aan omdat het ontzettend hard regent. Maar vol goede moet sluit Rudy achteraan in de rij aan. Dit is geen rij van 1 a 2 personen, maar een lange rij. And still counting. De mannen die hier in de rij staan maken zichzelf klein en proberen zoveel mogelijk te verhullen dat zij alcohol kopen. Er hangt ook een onaangename geur. Een vermengeling van dronken mensen, zweed en dood bier. Constant kloppen de mensen allemaal zand van zich af. Een bende van jewelste. Maar de stank en het zand trotserend hebben we dan toch een flesje vodka weten te bemachtigen.

Ten tweede de scooter. Rudy vertelt: bij aankomst bij de scooterverhuur was het gebouwtje gesloten, wel zat er buiten een man op een motor.. Maar bellen was wel mogelijk en dan kon een scooter wel geregeld worden, automatic of gear? Automatic maar weer, zeker omdat je genoeg concentratie nodig hebt voor het verkeer.. schakelen kun je er dan zeker niet bij hebben. Na een tijdje komt er iemand aanrijden op een soort van Harley Davidson, de Aziatische variant. Die kon Rudy weer uitleggen dat we een automatic wilde. Spring maar achterop dan rijden we naar de scooter. Achter Rudy schuift nog een derde man aan die zijn armen rond zijn middel slaat. Gedrieën rijdt hij 3 meter en dan gaat de telefoon. Conclusie: ze komen de scooter wel bij het hotel brengen.
Na een tijdje komt er ook inderdaad iemand voor de scooter. Eerst moest de verhuurder terug worden gebracht naar zijn gesloten winkel, bij de winkel bleek dat er wel nog getankt moest worden. Helaas is Rudy hier niet bekend en had hij geen idee, maar deze werd Rudy wel even gewezen. Met een scooter een motor bij proberen te houden is helaas niet mogelijk. Gelukkig stopte de motor al snel omdat de motor er de brui aan had gegeven. Na een paar verwoede pogingen startte de motor weer en vervolgde ze de weg. Echter na een paar honderd meter gebeurde er weer hetzelfde, ditmaal had de motor er echt de brui aan gegeven. De oorzaak? Een lege tank. Samen op de scooter en een voorschot van 50 roepees van onze kant loste het probleem op. Hup Rudy achterop en de weg werd vervolgd. Bij een rotonde heeft Rudy een kleine aanrijding, gelukkig reed de andere jongen. Met wat driftig overleg komt alles goed en wordt het tankstation eindelijk bereikt.. onze brommer heeft een tank, maar voor de andere motor was er iets nodig. De man zoekt de prullenbakken af op zoek naar een