Can't bring me down

24/3/2012

Als ik om 11 uur wakker word zijn de jongens al weg. Ik neem lekker de tijd voor een douche, make-upje en internetten. Om half 1 ga ik een wandelingetjes maken, langs Chinatown, een blokje om, supermarkt, Maleisisch nummer. Maar ver kom ik niet, het begint heel hard te regenen.
Het is overduidelijk dat de Islam hier het meeste aanhangers heeft. Bijna alle vrouwen dragen hoofddoekjes, zelfs hele jonge meisjes. Overal zijn moskeeën te vinden, toch heb ik de oproep voor het ochtendgebed nog niet gehoord. Mochten er even geen Moslims te zien zijn dan lijkt het wel of er alleen maar Indiërs over zijn. Great!

In de supermarkt was het een bijzondere dag, zaterdag. Wat er dan bijzonder is? Plastic-zakjes-loze-zaterdag. Wil je er toch wel een dan betaal je extra. Mooi initiatief :). Laat ik vandaag mijn eigen boodschappentasje niet bij me hebben en dus wat extra geld neerleggen voor een plastic zakje.
Als het een beetje opgeklaard is ga ik naar de Petronas Towers, het symbool van Kuala Lumpur. Met het openbaar vervoer zodat ik voor overmorgen meteen weet hoe dit werkt en waar ik moet zijn. De wegen, en vooral de stoep zijn levensgevaarlijk. Als het regent verandert het in een grote glijpartij, zelfs met mijn Birckenstocks. De torens zelf zijn oké, maar ik vind het niet heel bijzonder. Eigenlijk vind ik heel Kuala Lumpur tot nu toe niet zo leuk. Morgen gaan de Spanjaarden weg, in plaats daarvoor komt Todd. Een jongen die ik in Bangkok heb ontmoet. We gaan sowieso een drankje doen. Maar vanavond eerst een cerveza met Daniel en Georges… eens kijken of ze dan een beetje spraakxzamer worden. Ze spreken echt heel erg gebroken Engels. In ieder geval geen herhaling van mijn laatste nacht in Bangkok. Of ja, ik heb morgen toch geen plannen, behalve dan ‘s avonds een drankje.

Als ik terugkom van mijn diner zijn de jongens al weg. Ik laat me niet tegenhouden en kleed mezelf om, make-upje en op naar de reggaebar. Dit schijnt de plaats te zijn onder reizigers in Kuala Lumpur, Chinatown. Eerst word ik aan een eenpersoontafel gezet, niet echt heel handig. Als ik mijn bestelling heb ga ik naar binnen, verplaats een aantal keer omdat de mensen niet heel erg spraakzaam lijken te zijn. Dan neem ik zelf meer initiatief en binnen no-time heb ik een leuk gesprek met een Engelse jongen. Hij sponsort me 2 drankjes :), altijd fijn! Om een uur of half 12 gaat hij er vandoor, morgen formule 1… Aan de bar raak in aan de praat met Dayna, 32 en werkzaam bij de formule 1 (waar anders?). Ze neemt me mee naar haar collega’s, 1 Australiër en nog 4 Engelse mannen. Ook zij gaan er al snel vandoor, morgen om 7.30 moeten ze weer aan het werk. Ik vervloek de formule 1 meer dan eens op deze avond. Maar ach, een volgend slachtoffer is al snel gevonden. Een donkere jongen, rasta kuif en zwarte retro RayBan. Het is echt super gezellig, een hele spontane klik! Het is en blijft een feit dat je met de een beter overweg kunt met de ander. We dansen, drinken, lachen en hij loopt om 3 uur mee naar mijn hotel om te zorgen dat ik veilig thuis kom. Dan vraagt hij of ik nog verder wil feesten, wat ik trouwens helemaal geen onaardig idee vind. Een feestje van de universiteit, klinkt altijd goed denk ik zo. In de taxi vertelt hij dat er alleen maar Afrikaanse studerenten zullen zijn. Hier moet ik wel even slikken, ik weet niet in hoeverre ik me dan op mijn gemak voel. Maar ik zit tenslotte al in de taxi. Willy drukt me op het hart dat hij goed op me zal letten en me niet zomaar alleen zal laten.

En ik kan niet anders zeggen dan dat hij zich aan zijn woord heeft gehouden. Ik heb echt de avond van mijn leven gehad. Geen vervelende manier van benaderen. Eerder oprecht geïnteresseerd in hoe ik daar kom en wat ik zoal doe. Op het moment dat ik niet in de buurt ben van Willy of zijn vrienden komen er wel meer mensen op me af. Op een gegeven moment moet ik naar de wc, komt er een jongen naar mij toe. “ I know it is really inappropriate to ask but can I please see you again after tonight?” Heel erg schattig en als ik hem duidelijk maak dat dit niet gaat gebeuren accepteert gewoon.

Ik zou nooit in mijn eentje naar een Afrikaanse feestje gaan maar dit was echt de ervaring die Kuala Lumpur toch nog een beetje de moeite waard maakte voor mij!

25/3/2012
Als ik thuiskom zijn de Spanjaarden bezig met klaarmaken voor hun vertrek (8 uur ‘s morgens). Slapen gaat voor geen meter, dat zal wel te wijten zijn aan de redbulls.
De dag breng ik lekker rustig door. ‘s Avonds meet ik met Todd en Leo, weer bij de reggaebar. Het word weer gezellig als vanouds en we verhuizen naar de reggae mansion. Hier hebben ze een rooftop bar, uitzicht op de towers en lekkere lounche sets.

Om 2 uur blazen we af. Todd en Leo hebben me helemaal gek gemaakt over hun luxe douche. En dus ga ik mijn spullen halen zodat ik bij hun een douche kan nemen. Als ik terugkom blijkt al snel dat al mijn waardevolle spullen weg zijn. Volledig in paniek gooi ik alles overhoop, maar niks!
Als ik naar de receptie loop is het meisje boos op me, ik moet ‘s nachts niet zoveel geluid maken in de dorm. Totaal gefrustreerd, ik ben mijn spullen kwijt snapt ze dat dan niet. Het lijkt wel alsof ze het express doet maar ze trekt een la open.. Daar ligt werkelijk alles tot de lenzen van mijn camera aan toe. Ik moet dat niet zo maar achterlaten, iets wat ik ook wel begrijp, maar er zijn geen kluisjes.
Ik check uit en laat de borg achter als fooi. Ik ben zo opgelucht dat ik alles nog heb.
De douche is inderdaad heerlijk, en pratend gaan we de nacht in. Toch zet ik mijn wekker, want ondanks de intentie om niet te gaan slapen weet je maar nooit. En ik moet toch al om 5 uur opstaan om mijn vlucht te halen.

26/3/2012
Een tikje op mijn schouder, “ what time is your flight?” 8 o’clock. Oh it’s 9 now. Nou daar kan ik dus niks meer aan doen. Dan maar gewoon even genieten van mijn slaap en een goed bed. Ik heb waarschijnlijk mijn snoozeknop niet ingedrukt maar de bovenkant van mijn iPhone waardoor heel mijn alarm is uitgeschakeld.
Ik baal heus wel hoor, maar er valt niks aan te veranderen behalve een nieuwe vlucht te boeken. Dit is dan ook het eerste dat ik doe. Dat ik nog niet helemaal wakker ben wordt duidelijk als ik het overzicht krijg, ik heb voor 27 april geboekt en dan hoor ik al lang en breed op de Filipijnen te zitten! Nou omboeken maar weer dan. De betaling verloopt niet zoals normaal, geen enkele creditcard word geaccepteerd door airasia. De helpdesk van airasia blijft me sir noemen en na 5 minuten beëindig ik boos het gesprek. Het is inmiddels al na zessen en ik kan dus niet meer naar het kantoor. Nou ja bij neerleggen dan maar en morgen hopen dar ik wel kan vliegen.

Ondanks de regen hebben we een super avond. Grond vol matrassen, filmpjes, frisdrank, chips, dekens en kussens. Leo gaat er nog vandoor om een drankje te doen. Ik blijf met Todd achter, we kletsen ons zelf in slaap om de volgende morgen pas wakker te worden, van de wekker…. Ik baal er serieus van dat ik moet gaan, gewoon omdat het zo gezellig is.

27/3/2012
Eerst nog maar een keer proberen met de creditcard, wat natuurlijk niet werkt. Op naar AirAsia waar ik gewoon contant kan betalen. 1,5 uur later sta ik weer in de kamer en weet ik zeker dat ik over 4,5 uur zal vliegen. Douchen, spullen pakken en zo snel mogelijk weg. Constant voel ik me gehaast en gestrest, toch ben ik ruim 2 uur voor vertrek op het vliegveld. Het volgende probleem dient zich aan. Het printen van de boardingpass. Na eindeloos proberen ga ik naar de servicebalie. Ik zal moeten betalen bij de incheckbalie, ondanks dat ik al ben ingecheckt. Het meisje aan de check-in counter doet minder moeilijk en print gewoon mijn boadingspass uit, zonder betaling :).
Zo nu is het vast gedaan met alles, Borneo wordt beter, ik voel het!

De vlucht gaat prima afgezien van wat vertraging. Een spectaculair uitzicht op de wolken maar hierdoor wel turbulentie. Borneo van boven, groen, donkergroen, geen huizen, geen dorpen en wegen, rivieren die zich een weg door het landschap slingeren. Heel veel rivieren. Het weerlicht heel veel bij aankomst op het vliegveld. Gigantische plassen verraden dat er de nodige neerslag valt. Ben ik even blij met mijn paraplu en regenponcho.
Door de vertraging mis ik mijn bus en ben ik gedwongen om een taxi te nemen, helaas kost deze 17x zo veel.

Met de taxi kom ik in een keer uit bij het bed and breakfast dat ik geboekt heb. Ik loop naar binnen en zeg mijn naam. Het gezicht van de medewerkster betrekt, een dubbele boeking. Er is geen plaats voor mij. Wel in een ander B&B dat van dezelfde eigenaar is. En het is maar 5 minuten lopen, of ik kan kiezen voor een kamer van 60 RM (de geboekte was 17RM (4euro)). Makkelijke, of eigenlijk geen, keus dus. En zo ga ik weer op weg. Er komen is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik blijf vragen maar niemand lijkt het te kennen, zo wordt ik constant heen en weer gestuurd zonder ergens te komen. Totaal uitgeput en moe vraag ik het aan twee bewakers van een luxe hotel. Zij weten het ook niet, waarom bel ik niet? Tsja, daar had ik even niet bij stilgestaan. De hele inhoud van mijn tas ligt even later over de hele stoep, natuurlijk zit mijn telefoon helemaal onderin. Heb ik deze eindelijk is de batterij leeg! Gelukkig willen ze binnen wel bellen, gratis en voor niks. De vrouw geeft opnieuw instructies, dan bied ze aan om iemand te sturen om me op te halen. Dankbaar ga ik op dit aanbod in. En zo kom ik uiteindelijk op een iets andere, maar ik denk betere bestemming. Goedkoper en met airconditioning, handdoeken en super leuke en behulpzame medewerkers. Een geluk bij een ongeluk dus!

Vandaag heb ik me echt een rubensvrouw gevoeld. Baggy groene broek, bepakt en bezakt, afgestyled met mijn Meindl’s (bergschoenen). Netjes aangedaan zoals het meisje bij Bever Zwerfsport mij geleerd heeft. Als ik naar het treinstation loop in Kuala Lumpur blijf ik met een van de haakjes hangen in de lus van de veter. En zo beland ik met een smak een aantal treden lager, onderaan de trap. Snel opstaan is er niet bij, die 20 kilo op mijn rug werken absoluut niet mee. Een paar minuten later sta ik weer op beide benen, maar met een flink geschaafde arm. Ondertussen heb ik deze opgeruwd en gedesinfecteerd. Lang leve doktoren en een verpleegster in de familie!
Ondanks deze 2 dagen heb ik echt ontzettend veel zin in Borneo! Ik ben benieuwd, opgewonden, nieuwsgierig, bring it on!