still enough reasons to visit Kuching

1/4/2012
Ik weet het ik sla een paar dagen over. Maar op dit moment overheerst het gevoel van totale onmacht. Vanmorgen ging ik samen met Nicole naar de Sunday Market. Druk kletsend houd ik toch mijn tas goed vast, het heeft alleen niet mogen baten. Van achter komt iemand aanrijden op een scooter die mijn tas vastgrijpt. Als ik niet loslaat houdt hij vast, totdat het hengsel breekt. Het enige dat ik me kan herinneren is dat ik als aan de grond genageld ben en uitroep “that’s my bag!!!”. Verder ben ik niet in staat om iets te doen, de hengsels wapperen in de wind en de scooter verdwijnt uit het zicht. Het lijkt eeuwig te duren en ik sta daar maar, als aan de grond genageld. Dag camera en bankpasjes. Meteen naar de politie, de toeristenpolitie wel te verstaan. De agente spreekt echter geen woord Engels en moet eerst iemand anders oproepen. Dit duurt een eeuwigheid, maar uiteindelijk zijn er dan wel 7 agenten te vinden op deze 8 vierkante meter.. Want veel meer dan een kiosk is het niet. Er wordt een rapport opgemaakt, dat vervolgens in vijfvoud wordt uitgeprint. Vervolgens moeten we nog naar het hoofdkantoor, deze keer om met de inspecteur te spreken. Achterin de politieauto, wat de eerste keer ooit is. Maar ik kan wel mooi zeggen dat ik in een proton heb gezeten, weer een nieuw automerk geleerd. Hier moeten we weer lang wachten, ondertussen is het al bijna 2 uur. En dus al 3 en een half uur geleden dat dit alles is gebeurd. We ontmoeten de inspecteur en hij loopt alles nog een keer door. Vraagt ook naar de naam van papa, als ik alleen zijn voorletters opschrijf vindt hij dit niet voldoende. Dit resulteert in de gehele naam.
Als we klaar zijn vragen we hoe we nu terug moeten komen, opnieuw wordt de politiewagen opgeroepen en zo worden we terug gebracht naar het hostel.
Met gescheurde kleren en al kom ik terug, tijd voor een skypesessie met papa en mama.. Om dan eindelijk mijn emoties de vrije loop te laten.

28/3/2012 - 31-3-2012
Zo nu dit eruit is kan ik eindelijk weer gewoon vertellen over de rest van mijn belefenissen. Al moet ik zeggen dat ik het een beetje kort ga houden. Normaal gesproken gebruik ik mijn dagboek als handleiding om mijn blog bij te werken. Nu is dit niet meer mogelijk en zal ik het dus even uit het blote hoofd moeten doen.
De eerste morgen dat ik hier wakker wordt besluit ik samen met Tomas (Tsjechische jongen) een bezoek te brengen aan de Oerang Oetangs. Dit kost hier 3 ringit (1 euro), het beroemde en veelbezochte park in Sabah kost 45. Mocht het dus niks worden dan kan ik later altijd nog in Sabah een bezoek brengen. Samen nemen we de bus, maken we een wandelingetje en komen we behoorlijk vroeg aan. Voordeel hiervan is dat er nog weinig toeristen zijn. Er slingeren her en der al wat apen door de bomen. Dit is trouwens een rehabilitatie centrum, dat betekent dat de oerang oetangs vandaaruit vrij gelaten zijn vanuit gevangenschap. Ze komen hier nu alleen nog om te eten. En op dat moment komen er ook bezoekers, vergezeld door de parkwachters.
We mogen ook de jungle in, waar er nog meer zijn. Ze slingeren, recht op hun doel af. In totaal zie ik er 15, in hoeverre daar “dubbele” tussen zitten durf ik niet te zeggen. Op het moment dat we het park verlaten zit er langs het pad een moeder met haar kind.

Het aantal dat we gezien hebben is trouwens behoorlijk veel. Het is nooit gegarandeerd dat je ze ziet, en de afgelopen dagen zijn ze nauwelijks gespot.

‘s Avonds breng ik een bezoek aan de supermarkt. Het resultaat: pesto, plakken gouda kaas, geraspte kaas, cherry tomaatjes en vlinder macaroni.. Mjam, dat wordt heerlijk smullen!

De volgende dag is eigenlijk een rustige. Geen plan, behalve dat we allemaal gaan zwemmen. Allemaal betekent met de mensen die in de dorm slapen. Gezellig en goedkoop. ‘s Avonds eet ik mijn laatste beetje pasta, het blijft heerlijk!

Vandaag is het zover, ik ga naar Bako national park. Dit voor 2 dagen wandelen in de jungle. Samen met een Canadees meisje zou ik om 7 uur de bus pakken. Toch slapen we beide door de wekker heen, nou ja dan maar om 9 uur. Eerst een goed ontbijt want dat zullen we absoluut nodig hebben. Als we aankomen maken we als eerste een klim naar een viewpoint. Klim is hier wel het juiste woord, de route gaat voor bijna een kilometer alleen maar omhoog. Rotsen, trappen, steile weggetjes, lekker begin! Het uitzicht is wel mooi, maar ik zou het niet adembenemend noemen. Of ja, eigenlijk wel.. De route naar beneden is wellicht nog uitdagender, misschien niet zo heftig voor mijn conditie, wel voor het evenwicht, de spieren en gewrichten. De lunch is simpel maar goed te doen. Als we bezig zijn met onze laatste stukjes kip komt er van achter een makaak aanlopen. Plotseling springt deze op de tafel, de eerste reactie? In veiligheid brengen van de spullen. Het enige waarin de makaak geïnteresseerd blijkt te zijn is de kip! Nou ja, jammer maar helaas.
Met een katapult jagen de parkwachters de apen weg. We krijgen een advies, ze zijn niet bang voor vrouwen en kijk ze vooral niet in de ogen. Dan worden ze agressief! Fijne geruststelling!

Voor het tweede gedeelte van de dag kiezen we de route naar een strand, 7 kilometer. Weten wij veel dat dit een enkeltje inhoud! Het begint met weer een flinke klim naar boven. Als ik na veel inspanning boven kom wacht mij de vlakte op. Een uitgestrekte vlakte, bomen zover als het oog rijkt. Hierboven zijn die bomen net hoog genoeg om de wind tegen te houden maar niet om enige schaduw te bieden. Verbranden lijkt wel gegarandeerd! Na een uitputtingsslag belanden we een stuk lager op een nieuw plateau, van rotsen. Deze hebben een merkwaardige vorm, net de aanzet van een paddestoel. Na nog een klim naar beneden bereiken we eindelijk het strand, een meer dan welverdiende duik! En alles wat ik af ga moet ik ook weer op, een stemmetje in mijn hoofd blijft dit herhalen. Het maakt me alleen niks uit!
De weg terug gaat een stuk sneller lijkt het wel. Het zal wel komen doordat ik weet hoe lang de weg nog is en hoe zwaar deze ongeveer zal zijn. Daarbij schuiven er donkere onheilspellende wolken voor de zon. De vlakte is opeens een verdraagzamer, ware het niet dat alles vals plat is. Hallo gespierde kuiten?!
We zijn beide ontzettend moe en om 8 uur slapen we al, de bezwete kleren hangen te drogen in de kamer. Nier buiten want daar zitten de makaken.

De volgende ochtend staan we op tijd op, we maken een trek naar de waterval. De kleren, die nog steeds vochtig zijn van het zweet, gaan weer gewoon aan. Deze wandeling is slechts 3,5 kilometer. Toch voel ik duidelijk dat ik gister de nodige inspanning heb verricht. Vandaag hebben we alle tijd, voor foto’s wel te verstaan! Eerst weer bovenop het plateau en dan weer die hitte. Nou ja, even doorbijten en dan is het goed te doen, deze kans heb ik tenslotte maar een keer. De waterval is opgedroogd en ik ben ontzettend blij als we uiteindelijk het hoofdkwartier bereiken en terug naar het hostel gaan.

Ik moet zeggen, fysiek gezien heeft het behoorlijk wat gevraagd. Ik denk niet dat ik ooit zoveel gezweet heb. Maar het was een bijzonder park, ontzettend mooi. Ik ben heel blij met de foto’s, misschien nog wel meer nu!
We eten heerlijk en slapen weer op tijd als we eenmaal terug zijn.

De rest van het verhaal weten jullie al. Even heb ik getwijfeld of ik wel door moest gaan of dat ik gewoon moet afwachten. Ik heb het laatste besloten, nooit een impuls beslissing nemen… daarbij ben ik nog niet klaar met het reizen. Dus mocht ik naar huis moeten omdat het niet anders kan, dan ga ik gewoon door naar Zuid-Amerika.
Gelukkig is iedereen hier heel erg behulpzaam, ik heb het lekkerste diner in tijden gehad. Met dank aan mijn kamergenoten en onze chefkok William (een ietwat dikke Maleisiër, die half Chinees half Maleisisch is), als dessert lychees en sprite.