Het begint!

Zo, daar zit ik dan, in het vliegtuig op weg naar Rhodos...
Ja het is allemaal bizar snel gegaan. Op 6 april stapte ik in Kuching op het vliegtuig om via Kuala Lumpur naar Amsterdam te vliegen.

De sollicitatiebrieven gingen direct dinsdag na pasen de deur uit. Behalve het regelen van de verzekeringszaken en in afwachting van de reacties op de brieven, een onzekere tijd. Een tijd die heeft aangevoeld als een emotionele achtbaan. Het ene moment in bad liggen en nergens zin in hebben, zelfs de concentratie voor een filmpje of serie kon ik niet op brengen. De andere keer bruisend van energie, klaar om uit eten te gaan met oesters en champagne of om half 1 's nachts nog een milkshake-date te hebben bij McDonald's.
Toch heb ik er echt van genoten om even thuis te zijn! Iedereen inderdaad weer even te zien. Gewoon te spelen met gevilte paaseieren samen met de oppaskinderen van mama. Een lekkere boterham als ontbijt.. Nieuwe mensen leren kennen. Eigenlijk doen wat ik normaal ook al deed, maar dan zonder werk.

Op 13 april kwam de eerste reactie al. Er was geen plaats meer bij gogo, wel de vraag of ik voor een "volwassenen merk" aan de slag zou willen. Na het weekend zou ik meer horen, en inderdaad op dinsdag ging de telefoon. Of ik de volgende dag naar Rotterdam zou kunnen komen voor een sollicitatiegesprek.

Een goed, maar pittig gesprek. Met als afsluiter waar ik graag naar toe zou willen áls ik zou worden aangenomen, Mallorca, Costa Brava of Zuid Turkije. Enfin, vrijdag of maandag zou ik de uitslag horen. Ondanks dat ik een heel goed gevoel had over het gesprek blijft het onzeker. Eigenlijk was ik stiekem wel klaar met het thuis zitten, er moest echt iets gaan gebeuren. De tijd die ik moest wachten vulde ik met het vervangen van mijn gestolen spullen. De camera was mijn eerste prioriteit.
Facebook was pijnlijk, constant geconfronteerd worden met mensen die nog vrolijk door Azië trokken. Een visum dat niet is afgestempeld. De nachten? Die vulden zich met dromen over duiken, snorkelen en reizen. Het uitpakken van mijn tas zorgde voor een dieptepunt! Ja, nu is het definitief.. Ik ben thuis, ik word niet meer wakker alsof het allemaal een boze droom is...

Op vrijdag ging de telefoon, "onbekend". Ja hoor, de uitslag van het gesprek. Of ik aanstaande donderdag naar Rhodos kan vertrekken. Dat is minder dan een week. Maar al te graag bevestigde ik deze, tijdelijke(??), carrière switch.

En daar zit ik dan in het vliegtuig... De handleiding heb ik uitgebreid door genomen. De cursus heb ik niet gehad. Dit zal een spoedopleiding op locatie worden, hoop ik!
Over Rhodos heb ik me een beetje ingelezen maar eigenlijk niet zoveel als ik zou moeten denk ik! Dat komt vanzelf wel goed.
En die 40 kilo bagage waarvan ik dacht dat ik het nooit zou halen? Helaas, maximale compensatie van mijn beperkte garderobe van de afgelopen 3 maanden.. Ruim 43 kilo! Of ja, mijn eigen dekentje, kussen en familiefoto behoren deze keer ook tot mijn bagage. Mijn snorkel kon ik met goed fatsoen niet thuis laten trouwens!
Een eigen studiootje en autootje, het moet toch een beetje thuis worden. Een half jaar zal ik Rhodos onveilig maken! Maar dan wel alleen in mijn vrije tijd natuurlijk.

En dan, als een duif terug naar mijn eigen til? Gelukkig blijft deze altijd open staan. Voor hoe lang zien we dan wel weer...
Het reizen blijft kriebelen, dus wie weet! Tot dan blijf ik jullie in ieder geval op de hoogte houden van mijn ervaringen op Rhodos!


Ps Als laatste, vandaag is het bericht van verzekering nummer 1 gekomen dat de eerste diefstal volledig vergoed zal worden! :)