the story continues

Zo daar zitten we weer, al bijna 2 weken verder sinds de laatste update.

Hoe gaat het? Nou eigenlijk wel goed, denk ik. Het werk is in ieder geval al een stuk uitdagender geworden. Vorige keer heb ik jullie een impressie gegeven van hoe een week er ongeveer uitziet.
Ondertussen is het team compleet, aangevuld met Rowie. Rowie loopt stage, komt uit West-Friesland en vindt het vooral heel leuk om mijn Limburgse woorden eruit te halen.
Maar zo heb ik van haar wel weer geleerd dat knip een heel normaal woord is voor beurs, oftewel portemonnee.

Ik verbaas me wel telkens over de vakantiegangers. Sommige beginnen direct bij aankomst al te vragen wat ze moeten doen als ze in de accommodatie aankomen en het niet bevalt (?). Ook lijkt het wel, op het moment dat iedereen weer naar huis gaat direct de stress weer begint zodra er een stap op het vliegveld wordt gezet. Verder lijkt het eigen oplossingsvermogen af en te heel ver te zoeken.
Zo hebben we een noodtelefoon, en zoals de naam al zegt is deze bedoeld voor nóódgevallen! Willem Jan heeft die afgelopen week gehad, wordt hij om 2 uur ‘s nachts wakker gebeld voor een jas waarvan mensen denken dat deze gestolen is. Ik vraag me serieus af of ik deze week dan erg vriendelijk kan blijven als dit gebeurd, want ja.. het is nu mijn beurt. Dat houdt in, een week lang 24/7 bereikbaar.

Even terug naar het vliegveld. Dat gaat hier namelijk net iets anders dan op andere vliegvelden. Zo moet je na het inchecken zelf je koffer naar de bagegeband brengen een eindje verder op. Incheckbalies doen het geregeld niet...en het gaat ook allemaal op een Grieks tempo.
Normaal gesproken hebben we 3 check-in balies per vlucht. Ook nu zou dat het geval moeten zijn. De mensen stonden allemaal netjes in de rij. Bleek dat de middelste balie niet direct open ging, mensen wachten tot dan toe geduldig. Ondertussen was ik bezig met het regelen van gehandicapten mensen, een 2e vlucht op de juiste plek zetten en de aankomende bussen opvangen. Wanneer er namelijk een bus vertrekt houd je nog een afscheidspraatje wanneer de mensen op het vliegveld aankomen. In het geval dat hier geen hostess op zit dan. Rennen en vliegen, en ik kwam handen tekort. Tegenlijk bleek ook nog dat die middelste balie niet open zou gaan, dat wordt dus ritsen. Gewoon net zoals op de snelweg. Helaas konden mensen dit niet zelf regelen, nou praten, ritsen en hoppa. Gaat het goed bij de mensen die het hebben gehoord, daarna weer opnieuw. Ondertussen komt er een vrouw naar mij toe dat ik dat ritsen toch wel goed moet regelen want ik ben de reisleiding. Ik liep al een beetje op mijn tandvlees omdat ik serieus 10 dingen aan het doen was, en die ook nog allemaal prioriteit hadden... Nou ik ben toen wel redelijk duidelijk geweest: U heeft ook een Nederlandse mond, u mag ook gewoon even aan uw buren vragen of u ertussen mag. Met een gepikeerd gezicht loopt ze weg, de rest van de gasten moet lachen. Ondertussen wordt er alweer druk getrokken door de dames van Olympia over een invalide passagier en komt er nog een bus aan.. Ja heel leuk ;)! Zo wordt het in ieder geval niet saai...

Verder was na deze vlucht nog een noodgeval. Hiervoor werd ik thuis opgebeld. Een meneer heeft een herseninfarct gehad, of ik mevrouw kan opvangen in het ziekenhuis. Nou eerst het ziekenhuis maar zoeken, ik heb namelijk geen idee waar deze kliniek ligt. Al redelijk snel gevonden en mevrouw opgevangen. Verwart, wat natuurlijk ook wel begrijpelijk is. Dossier aanmaken bij de ziektenkostenverzekering en reisverzekering, gegevens doorgeven.. en mevrouw kalmeren. Ja ook dat hoort erbij!
Nou heb ik mevrouw afgelopen week nog een aantal keer gezien, ook haar dochter is inmiddels hier. Ze vertrouwde me eergisteren toe dat ze zich toch wel heel erg gesteund en geholpen voelden. Nou mooi zo :)

Verder had ik de afgelopen week echt een heel leuk stel hier in een hotel zitten. Oud, Chinees en schattig. Altijd in voor een gezellig praatje, maar veel onthielden ze niet. Dus telkens weer verduidelijken van gegeven uitleg, even controleren of ze het begrepen hebben. Maar die gaan dan wel weer op jeepsafari. Iedere keer als ik in dat hotel ging eten (3 keer per week) kwam ik ze weer tegen. Soms zag ik ze niet, dan stond mevrouw opeens achter me en trok aan mijn mouw. Goede dag mevrouw C. :) Wilt u ook een bord om te eten? Nee dank je ik hoef niet. Om vervolgens naar de andere kant van de tafel te lopen en daar alsnog een bord te pakken en achter mij aan te sluiten.
Nu zijn ze naar huis..

Ook mijn eerste grote informatiebijeenkomst heb ik gehad. Moeilijker dan verwacht, mensen komen te laat, veel te laat, huilende kinderen, rennende kinderen, scooters, telefonerende Grieken. Allemaal leuk lief en aardig, maar je kunt mensen natuurlijk niet echt aanspreken hierop. Wel als het echt te bont wordt, maar je wordt hoe dan ook telkens uit je verhaal gehaald.. Dat ging dus niet zo lekker als ik graag wilde.

Als laatste ben ik ook nog op excursie geweest. Met Nikos de jungle in. Ben je ooit op Rhodos dan is dit absoluut het geld meer dan waard. Nikos is een Griek die Nederlands spreekt, en hij gaat eigenlijk een beetje het achterland van Rhodos in. Met een wandeling neemt hij je mee door een bamboo bos, een berg op, naar watervallen en een stuk wandelen door het water. Ondertussen weet hij van alles te vertellen. Eigenlijk is het een wandelende cabaretier, ontzettend grappig. Meer kan ik er niet over kwijt want dan is helaas de verrassing ervan af.

Verder kan ik me er echt over verbazen wat mensen zo allemaal mee slepen. Kan iemand mij namelijk het nut vertellen van 1,5 kilo kaas wanneer je maar een week weggaat? En dat je het meeneemt, vooruit. Maar 1,5 kilo?

Zo nu hebben jullie weer iets meer een impressie van hoe het er hier aan toe gaat. Wat ik zoal voor de ontspanning doe? Veel slapen, lezen, poetsen, en zo nu en dan op stap...