use your freedom to promote ours

1 maart 2012

Vandaag is een meidendagje! We moeten natuurlijk eeuwig wachten voordat we naar het busstation kunnen. De tijd vullen we met bij de ijssalon zitten, mensen kijken en echte meidenpraat! Zo wat heb ik dat even gemist.. Chocolade ijs, aardbeien milkshake… jammie!

Nu zit ik in de bus, luisterend naar Waylon “lucky night”.

“ I don’t wanna talk, it’s just a feeling that I’ve got for you baby. I don’t wanna wait, I don’t even know your name.. If just my friends could see me now.”

Naast me zitten 3 Zweden. Erg gezellig. We wisselen van iphones en luisteren naar elkaars muziek. Wat best een welkome afwisseling is want van nieuwe muziek krijg je hier helemaal niks mee! Gewoon een top ritje, en daarbij veel sneller en beter dan verwacht! Samen met Alex en Robbert deel ik een tweepersoonskamer. Voordeel is natuurlijk wel dat ik altijd mijn eigen bedje heb :).

2 maart 2012
Wederom een rustig begin van de dag. Na het ontbijt zitten we op de veranda van onze kamer. Een van de buren doet een voorstel, een bezoekje brengen aan mount Popa. We overleggen even en besluiten dat we mee gaan, dat paardentochtje kunnen we morgen ook wel doen. Het is een lange en hobbelige weg, zonder airco en raampjes die fatsoenlijk open kunnen. Ongelofelijk maar waar, sinds 2 dagen ben ik ook nog eens verkouden.

De buren zijn eigenlijk wel een aparte vermelding waard. Het zijn 3 Amerikanen, een stelletje en de andere jongen hebben ze onderweg in Mandalay ontmoet op weg naar Bagan. Dan is er nog een vierde reiziger, een uil. Deze hebben ze gekocht bij een paya voor 2,5 euro. De intentie was om hem vrij te laten alleen ging dat niet direct omdat hij (of zij?) teveel verzwakt is. Ondertussen krijgt hij gekko’s gevoerd, waarvan de staart afbreekt en de rest van de gekko dus weer verdwijnt. Op de terugweg van mount Popa willen ze de uil vrijlaten, er niet aan gedacht hebben dat uilen nachtdieren zijn. Helaas, ze zullen hem op een later moment vrij moeten laten.
Oh, later op mijn verjaardag hebben we een bericht ontvangen met daarin de mededeling dat de uil ondertussen is overleden. Mount Popa zelf was trouwens niet heel bijzonder!

3 maart 2012

Ja ik ben jarig! Om 23.35 komen Alex en Robbert zingend binnen, helaas wel wat te vroeg maar dit mag de pret niet drukken! Op mijn nachtkastje had ik mijn kaarten al klaar gelegd zodat ik deze meteen kon openen. Ik voel me ook echt jarig als ik om half 8 moet beslissen welke kaart ik als eerste ga openen. Ze voelen echt als cadeautjes, met de bijbehorende kinderlijke spanning. Ik sleep ze natuurlijk ook al een hele tijd mee zonder dat ik ze mocht openen! :)We ontbijten samen en gaan daarna samen op pad. En ja hoor, mag het een keer regenen? Is het op mijn verjaardag als we in een paardenkoets zitten! Toch mag het de pret niet drukken. Het is prachtig, maar wel een gevalletje “ heb je er een gezien dan heb je ze allemaal gezien”.
Verder galmt er de hele dag ook alleen maar skype door mijn hoofd. Het idee dat oma thuis is en dat ik die even kan zien maakt me helemaal gek!

Door de regen is er geen zonsondergang en dus ook mindere foto’s. Normaal super jammer maar nu eigenlijk prima! Snel terug en skypen! Bij terugkomst weet ik niet hoe snel ik bij een internetcafe moet komen. Om een lang verhaal kort te maken, na 2 uur proberen op verschillende plaatsen, werkte het nog steeds niet en heb ik het uiteindelijk opgegeven. Totaal teleurgesteld en aangeslagen ben ik toen naar huis gelopen. De wiskey voor vanavond al in mijn tas, maar toch met het voornemen om vanavond gewoon onder de wol te kruipen, mijn bed niet uit te komen.. Als ik mijn bed raak ben ik dan ook heftig teleurgesteld en met mijn boek voor mijn gezicht beginnen mijn tranen te rollen.
Lang heeft het niet geduurd, Alex troost me en we gaan samen lekker eten en een drankje van papa en mama drinken! Een heerlijke rode wijn, die wel 30 minuten moet staan voordat ‘ie een beetje op temperatuur is. Wie denkt er nou dat je rode wijn even koud moet serveren als bier?!
Het eten is heerlijk, we spelen spelletjes en uiteindelijk om half 10 vragen we toch voor de rekening.
Alex gaat naar de wc, robbert excuseert zich, hij gaat richting balie. Alex vraagt bij terugkomst waar Robbert is en verdwijnt dan ook die kant op. Duidelijk dat er iets aan de hand is, ik kan er alleen de vinger niet op leggen wat precies. Even later komen ze beide zitten met een big smile.
Als de rekening komt ligt deze met de bovenkant (goede kant) naar boven toe, Alex draait het snel om. En daar, op de achterkant, staat een heel verhaal. Het komt er op neer dat ze het meest fantastische cadeautje voor dat moment hebben bedacht. Ik mag 2 minuten naar huis bellen! Vol ongeloof lees ik het nog een keer, ik weiger eerst om het aan te nemen. Maar uiteindelijk neem ik het wel aan…
Het nummer van thuis schrijf ik op een briefje en overhandig het aan een meisje. De verbinding kan niet tot stand worden gebracht, maar ze probeert het nog een tweede keer… Met Ludo, ik pers met veel moeite mijn naam eruit… Hij vraagt heel rustig nog een keer mijn naam, het gaat nu iets beter.. Zachtjes feliciteert hij me, ik zal je even aan Nelly geven. Duidelijk dat mama dus nog niks in de gaten heeft. Bij mama gebeurd hetzelfde, zodra ik haar stem hoor schiet ik helemaal vol, de tweede keer hoort ze het wel. Het kan niet op, toch is bellen anders! Heerlijk. De tijd vliegt voorbij, na de felicitatie is de tijd alweer om.

De wiskey vloeit die avond rijkelijk in het gezelschap van een aantal reizigers. Happy Birtday!

4 maart 2012

Vandaag is het absoluut tijd om weg te gaan uit Bagan. Ik ga terug naar Yangon, Alex en Robbert nemen halverwege de busreis afscheid.
Onze bustickets hebben we gister al geregeld, we zitten helemaal achter in de bus. De achterste bank, bijna een schoolreisjes gevoel! De weg is op zich prima, toch worden veel mensen ziek. De een na de ander klapt dubbel, links naast ons, rachts voor ons.. Robbert word er zelf helemaal onpasselijk van. Mijn herinnert het vooral aan de busreis vanuit Sangklaburi (2009) met Irene. Een aantal mensen is duidelijk voorbereid en tovert uit de eigen tassen nog een voorraad zakjes te voorschijn, ze gaan volhardend verder.

5 & 6 maart 2012

Zo alleen terug in Yangon, om 5 uur ‘s morgens. Op eigen houtje ga ik terug naar mijn vaste stekje. Ze hebben alleen nog een kamer zonder airco, maar om 12 uur wel eentje met. Helaas werkt mijn favoriete persoon niet, hij is niet heel vriendelijk. Ik maak hem duidelijk dat ik wel gewoon zal wachten totdat ik in kan checken, ik zie het niet zitten om extra te betalen voor de kamer voor een paar uurtjes. Ik installeer me op de bank, filmpje erbij en plat. Na 2 minuten stoort hij me al, ik kan daar niet slapen. Lichtelijk geïrriteerd zeg ik dat ik dat helemaal niet aan het doen ben! Na 10 minuten geeft hij me de kamer gratis! Mission accomplished! :)

Lichtelijk zwetend in mijn kamer met alleen maar een fan doe ik het toch 2 dagen heel rustig aan. Filmpjes en series kijken, wat internetten, rondlopen en praatjes maken. Op de avond van 6 maart besluit ik dat de maat vol is. Ik realiseer me dat ik nog maar een dag heb hier en die wil ik toch wel goed besteden. Ik zal vroeg op staan en een wandeltour maken door de stad.

7 maart 2012
Met heel veel moeite weet ik mezelf het toch het bed uit te krijgen. Maar… om 6 uur is het gelukt en ben ik klaar om de stad te trotseren. De zon is er ook al, al is het wel nog heel laag! Maar zweten is alweer gegarandeerd!

Het beste van zo vroeg iets doen? Je hoeft nog niet overal entree te betalen, er zijn nog geen toeristen, je nog midden op straat kunt staan voor een foto omdat er nauwelijks verkeer is. Wel oppassen voor bussen, deze blijven als idioten rijden!
Een bezoekje aan de Sule Paya ( de oudste) is oke, maar ik heb ondertussen gewoon heel veel paya’s gezien. Meer plezier beleef ik in het park waar ik rond kwart over 7 aankom. Helaas moet ik hier wel entree betalen. Zittend onder een grote boom, genietend van mijn fruit kijk ik naar de oude mensen die Tai Chi beoefenen. Het is een drukte van belang! Het is tegenlijk de enige mogelijkheid om vrouwen in broek te zien hier.
Grappig om te zien hoe de mannen zich verzamelen op een plek en wat keuvelen terwijl de vrouwen sporten.
Hoe langer ik hier op het bankje zit, des te meer het geluid van het verkeer aanzwelt en de kraaiende vogels meer en meer naar de achtergrond weet te drukken. Tijd om verder te gaan denk ik zo!

Nou ik loop net door het Indische gedeelte, waar het nog redelijk rustig is. De geuren overvallen me ontzettend, opeens herinner ik me kristalhelder hoe India was. De scherpe kantjes gaan er misschien na verloop van tijd vanaf, deze geuren brengen alles weer terug.
Ik begin me af te vragen of ik wel naar India terug wil, zeker als verderop een groepje Indische mannen staat die me op hun typische manier bekijkt. Ach, de tijd zal het wel leren!
Ondertussen zit ik in een donut zaakje. Een kopie van Dunkin Donuts. Daar zijn ze hier wel goed in trouwens, van Kentucky Fried Chicken hebben ze Tokyo Fried Chicken gemaakt. Hier, bij J’donuts, zijn de liedjes trouwens even zoet als de donuts en drankjes. Toch is het lekker om hier even te zitten. Te kijken naar een groepje meisjes in werkkleren dat nog even de tijd neemt om wat te drinken. Een krantenverkoper die wel 10 keer binnenkomt en weer gaat. En ik zit met mijn Birckenstocks uit, voor het eerst sinds ik hier ben heb ik pijn onder mijn voeten. Mijn gedachten glijden over mijn hele Myanmar ervaring heen, ik realiseer me dat het echt ten einde komt.
Nooit kan ik alles vertellen, maar de laatste dagen is er iets dat ik niet van mijn netvlies afkrijg.

Even terug naar Katha. De avond waar we ‘s avonds met lokale mensen een spelletje hebben gespeeld. Geen plek waar ik ben geweest waar de politie zo prominent aanwezig was als hier. Terwijl wij ‘s avonds daar zitten komen verschillende keren 2 jongens langs, kijkend wat er gaande is. Ze blijken uiteindelijk 16 en 17 te zijn, heel nieuwsgierig, en van de politie.
Als we terug gaan naar het hotel volgen ze ons constant op een paar meter afstand, totdat we bij het hotel achterom kijken, opeens zijn ze verdwenen.

De volgende middag zitten we weer op dezelfde plek. Van achter ons komt een aantal mensen aanlopen, het merendeel van deze mensen is van de politie. Als ze dichterbij komen is te zien dat de mensen allemaal aan elkaar vastgeketend zitten aan de politie. Grote, zware kettingen, en 3 politiemensen per persoon. Ik vraag me af wat er aan de hand is, hebben deze mensen echt iets verkeerds gedaan of heeft het te maken met de grillen van de junta? Ondanks dat dit al meer dan een week geleden gebeurd is blijft het terugkomen…
Na een maand kan ik me absoluut niet vinden in de manier van regeren en besturen van het land. Op toeristische plaatsen mag er dan weinig van te merken zijn, maar buiten deze gebieden overheerst duidelijk de politie en het leger. Er zijn nog veel gebieden waar een toerist niet welkom is. Dit zijn gebieden die voor het grootste gedeelte bewoont worden door minderheden, minderheden die in opstand komen. Waarom? Omdat ze vechten voor hun eigen land? Of omdat de militairen hun dorpen platbranden zodat ze moeten verhuizen, hierdoor eeuwig door de jungle dwalen? Misschien wel een uitweg naar Thailand zoeken, maar waar ze niet worden geaccepteerd als vluchtelingen? Waardoor ze in een soort niemandsland blijven hangen? Nee, het leger doet absoluut niks anders dan de rebellen de kop indrukken, de gewone bevolking laten ze toch met rust!?! Oh en politieke gevangen hadden de speciale taak om gebieden met mijnen op te ruimen. Hoe? Handjes vasthouden in een lange rij en samen van de ene kant naar de andere lopen. Onbegrip heerst alom.. Het roept woede op, en verdriet. Je staat zo machteloos! Je kunt niks doen, hoe graag je het ook zou willen…

Als ik terugkom in mijn wijk is er een hoop ophef. Ik had al mensen op de brug zien lopen met wit/rode t-shirts, op zich niet bijzonder, ware het niet dat dit staat voor de NLD (National Legue for Democratie). Te weten, dit is de partij van Aung San Suu Kyi. Hoe dan ook, als ik de bocht omkom is er een grote menigte op de been. Er hangen vlaggetjes, auto’s, fietsen, huizen, lantaarnpalen, bordjes, autoramen, werkelijk alles is beplakt met stickers gerelateerd aan de NLD. Dus portretten van aung San Suu Kyi, Bayoke Aung San (haar vader), en de vlag van de NLD.
Ik neem foto’s van de uitzinnige menigte, mensen komen praten. Of ik ook voor de NLD ben.. Ik denk dat ik daar niet eens antwoord op hoef te geven. Of ik denk dat ze gaan winnen. Gezien de enorme aanhang door het hele land twijfel ik hier niet aan, ook de geschiedenis heeft dit al uitgewezen. Ik vraag me echter wel af of de regering de overwinning deze keer zal accepteren en de ruimte geeft aan de NLD. Deze laatste zorg durf ik even niet te delen… Al snel krijg ik een sticker opgeplakt, netjes boven mijn linkerborst. Iedereen zaait, lacht en scandeert de naam : Aung San Suu Kyi. Dezelfde persoon die mij zojuist vragen stelde vraagt me nu of ik de lokale vertegenwoordigster van de NLD wil ontmoeten, ze is hier. Zo regelt hij binnen no-time een meet en greet.
Heel bijzonder, we schudden handen, spreken kort over politiek, ze spelt mij een speldje op. Iedereen staat om ons heen, neemt foto’s, joelt. Ze gaat verder met haar tour door de wijk. Iedereen wilt opeens met me op de foto, raakt me aan, steekt duimen omhoog.
Wat een ervaring….
Enerzijds hoop ik dat Myanmar echt veranderd, maar ik hoop ook dat het een bepaalde puurheid houdt. Het is een fantastisch land, de mensen zijn vriendelijk, gastvrij. De omgeving is adembenemend. De manier van leven is bijzonder. Een onvergetelijke ervaring!
Met pijn in het hart stap ik in de taxi op weg naar het vliegveld. Ik laat dit alles achter me……..…

Use your freedom to promote ours.