bye love

Koh Phi Phi, wonderfull island.
You have had me for the last 12 nights.
I started to love you,
With all your temptations.
Party island, beautifull body’s, buckets,
Night swimming, the plankton lightning up under the moon,
Gazing at the stars on your white sandy beaches.
Oh dear, I wish I never had to leave you.
But for now I am moving on.
Later on I will see you again.
You made me fell in love with you,
You are just perfect.
Bye love <3.

Mijn gevoel voor Phi Phi kon ik niet beter omschrijven. Met pijn in het hart vaar ik nu de haven uit. Maar zoals aangegeven zal ik terug komen. Waar ik thuis nog heel stellig zei dat ik absoluut niet ging werken ben ik hier van mening veranderd. Als ik terugkom zal ik waarschijnlijk in het hostel gaan werken.
Maar voor nu heb ik andere zaken aan mijn hoofd. Ik ben de afgelopen dagen, voor mijn doen, behoorlijk buiten mijn comfort zone gegaan. Zo ben ik gaan snorkelen.. En dat terwijl ik een ontzettende hekel heb aan zoutwater, al helemaal als dit in mijn ogen, neus en mond komt. Toch vond ik het fantastisch. Gewoon op je buik dobberen, armen en benen wijd en kijken naar wat er onder je gebeurd. Gekleurde vissen, koraal, zee egels, wouw!
Helaas heb ik hier ook een vervelend souveniertje aan overgehouden. 2 dagen geleden werd ik wakker rond een uur of 6 met een gigantische pijn in mijn rechter ook. Net alsof je een wattenstaafje te ver erin stopt, alleen hield deze pijn aan. Ik heb mezelf uiteindelijk in slaap gehuild. Toen ik weer wakker werd was het niet minder geworden maar juist erger. Daarbij hoorde ik ook constant een echo en alleen de hoge tonen, doodeng! Voor de zekerheid besloot ik dan ook om maar even in het ziekenhuis langs te gaan. Hier werd geconstateerd dat ik een acute middenoor ontsteking had. Het gevolg, een antibiotica kuur voor 7 dagen, nasolin dat ervoor zorgt dat de druk op mijn oor minder wordt en een hele voorraad pijnstillers. Conclusie: de komende dagen absoluut geen alcohol. Onder invloed van de pillen heb ik de afgelopen dagen alleen geslapen, waarbij ik alleen wat gegeten heb omdat ik anders misselijk werd van de medicijnen. Ik kan jullie berichten dat ik ondertussen voldoende ben opgeknapt om de reis naar Bangkok te maken. Ik ben om 13.30 vertrokken en zal morgenochtend om 6.00 aankomen. Voor het eerst ga ik hier nu echt alleen een stuk reizen. Tot nu toe ben ik steeds samen met anderen gegaan. Op zich vind ik het wel even lekker.. In Myanmar zal Alex zich weer bij mij voegen en zullen we samen op ontdekkingsreis gaan!

Bijna aangekomen in Krabi overvalt me voor het eerst het gevoel dat dit niet zomaar een vakantie is. Ik ben op reis, een lange reis. Ik zal een lange tijd niet thuiskomen, en ook geen thuis hebben. Zwervend met mijn rugzak door Azië, een begin, maar waar is het einde? De eerste maand zit er op, ik hoop dat er nog velen zullen er nog volgen. Ondertussen speelt het liedje “ big big girl” van Emilia, dit doet me aan thuis denken. voor even rollen de tranen over mijn wangen, tranen van gemis, geluk, ervaring en opwinding. Tegenlijk voel ik me trots, machtig en blij. Ik kan de wereld aan. Pas maar op, mijn avontuur begint nu pas!

Nou avontuur heb ik gekregen. De ferrie en het eerste stuk met de bus ging prima. Vervolgens werden we op een plek gedropt om te eten. De ene helft ging naar koh Phangan en Koh Samui, de andere helft naar Bangkok. De tassen werden gescheiden. Opeens moest iedereen vertrekken die naar Bangkok ging, ik had dit echter pas laat door. Een medewerker duwt me een busje in, en ik vraag hem naar mijn tas. Hij zegt dat die wel komt. Aangekomen bij de grote bus blijkt dat mijn tas er niet is. Ik wilde niet vertrekken zonder mijn tas. Dit betekende dat ik terug moest, ongeveer 5 minuten heen en terug. Ik moest apart betalen voor het ophalen van mijn tas, hij vroeg hier 800 baht voor, uiteindelijk heb ik 150 betaald. Halverwege de terugweg stopt de tuktuk er opeens mee, geen benzine meer. Het laatste stuk heb ik dan ook gerend, of in ieder geval een poging gedaan. Met een grote rugzak achter, mijn eastpak voor en nog een losse handbagage gaat dit helaas niet zo makkelijk. Aangekomen bij de busplaats bleek dat deze al vertrokken was. Er stond wel een scooter klaar waarbij ik achterop mocht. Vol gas hebben we toen de achtervolging ingezet. Ik heb nog nooit zo bepakt en bezakt achterop gezeten bij een Thai, eigenlijk sowieso nog nooit. Iedere keer dat hij afremde gleed ik tegen die jongen aan, ik kon nergens steun vinden. Uiteindelijk na 15 minuten op de scooter hadden we de bus ingehaald. Het resultaat, ik zit veilig en wel in de bus naar Bangkok met al mijn spullen!