Yangon

Bij aankomst blijkt de douane pretty straight forward. Eigenlijk net zo eenvoudig als het visum aanvragen.
Het is al een tijdje geleden dat ik mijn laatste update heb geplaatst, dus ik zal even een stukje terug gaan. Mijn dagen in Bangkok zijn over het algemeen rustig verlopen, afgezien van een pinpas die op miraculeuze wijze verdwenen is. Op de dag dat ik naar de Myanmarese ambassade wilde gaan ben ik gigantisch door mijn wekker heen geslapen. Of in ieder geval werkte de snooze functie niet omdat ik deze, per ongeluk, had uitgezet.
Na veel omwegen was ik toch nog redelijk op tijd bij de ambassade, 8.50 en om 9.00 ging deze open.
Na het invullen van een formulier moet je wachten totdat je nummer omgeroepen wordt, je geeft dan je kopie,2 pasfoto's en het formulier af. Er wordt gevraagd wanneer je gaat, de prijs wordt bepaald en je krijgt te horen wanneer je het kunt komen ophalen. In mijn geval was dit de dag erna, 1035 baht lichter (26 euro). De volgende dag ophalen en klaar is kees. De lange rijen vielen reuze mee, zolang je maar op tijd aanwezig bent ;)!

De douane bij aankomst ging dus even makkelijk. Foto maken, visum afstempelen, tas ophalen, door de scanner en naar buiten. En dan sta je opeens in Burma. Stiekem zet ik mijn telefoon toch even aan om te kijken of deze misschien toch werkt, tegen beter weten in. Geen bereik, helemaal niks. Alleen een hoop gekrijs van vogels in een boom een eindje verder op. Een zinderende hitte die me omarmd... en een taxi zonder airco, met open raampjes, afstammend uit de jaren 60 gok ik. Grotendeels afkomstig uit Japan en China. En zo is het eigenlijk met alles, alles is oud, werkt maar half, en na 5 dagen yangon heb ik maar liefst 2 mercedes'en gezien ;). Mobiele telefoons lijken alleen maar speelgoed telefoons te zijn, en bellen op straat doe je bij een vaste aansluiting.
Na ongeveer 45 minuten kwamen we in het centrum aan. We, Tina en ik, zijn toen op zoek gegaan naar een hotel. Wat behoorlijk lastig is kan ik je vertellen! Na ongeveer een uur gezocht te hebben zijn we via een hotel bij een ander hotel terecht gekomen. Dit ligt een eindje uit het toeristisch centrum. Er ligt dan ook maar 1 hotel. Zonder ook maar een blik in de kamer te werpen besluiten we om de kamer te nemen. We zijn veel te blij dat we voor vannacht een slaapplaats hebben.
De omgeving van het hotel is te omschrijven als arm, straatarm. Een preciezere omschrijving? Denk maar aan een sloppenwijk, dan weet je eigenlijk genoeg. Ondanks dit gegeven heb ik me geen moment onveilig gevoeld, de mensen zijn heel vriendelijk en nieuwschierig. Spelen met kinderen, een praatje maken met handen en voeten, voetballen, samen tv kijken... alle toeristen lijken zo snel mogelijk het hotel weer te verlaten.. Ideaal is het ook niet, een te zacht bed, hurk wc, koude douche, kakkerlakken, mij bevalt het echter prima. Misschien is dit wel juist wat ik wil, het land ervaren, de mensen leren kennen. Was dit niet juist de reden dat ik ben gaan reizen?


Op advies van een, naar eigen zeggen, Birma-expert hebben we de cirkeltrain genomen. Deze is bedoeld als forenzentrein. De trein kost, voor buitenlanders, 1 dollar, de rit zal zo'n 3 uur duren. Alle treinen zijn eigendom van de overheid, die dollar die ik dus zojuist heb betaald verdwijnt rechtsreeks in de zakken van de junta. Bij het kopen van mijn ticket moet ik mijn naam en paspoortnummer opgeven, deze worden ook op het ticket bijgeschreven. De man waar we het ticket bij kopen begeleid ons naar de trein en wijst een andere man aan. Als we moeten plassen of iets te drinken willen moeten we het maar zeggen, dan stopt de trein wel . Maar alleen voor buitenlanders, om je dood te schamen! Ik, toerist, ben echt niet meer of beter dan de lokale bewoners, ik plas nog liever in mijn broek!
Binnen no-time zijn er allemaal mensen die met je willen praten. Degene die dit niet durven of geen engels spreken glimlachen vriendelijk en slaan alles vanaf een afstandje gade.
Op een gegeven momemnt begint iemand over aung San Suu Kyi te spreken, of ik de film " the Lady" heb gezien. Vol ongeloof over het feit dat hij me dit zomaar durft te vragen, in een trein met overal politie notabene, stamel ik terughoudend of hij de film heeft gezien. Trots verteld hij dat hij deze heeft gedownload!Ze is de vrouw van zijn partij voegt hij er nog aan toe. Hij straalt van trots als hij mij dit verteld, ik voel me steeds kleiner worden en zou het liefst verdwijnen. Dit is dus wat een regime met je doet. Ik weet dat het steeds opener wordt en dat er meer mogelijk lijkt.. maar toch, problemen proberen we toch allemaal uit de weg te gaan?!....

Oh, en The lady is een echte aanrader om te kijken! Schetst een goed beeld van het land, en er wordt duidelijk gemaakt wat er hier precies aan de hand is! Draait bij ons ook gewoon in de bioscoop!
Die temperatuur, rond de 37 graden..

To be continued...