wiskey en bier!

Even terug naar de trein. Langzaam en hortend en stotend voert hij verder door Yangon. Het is een ruim opgezette stad, redelijk wat groen, maar ook gigantische bergen afval, vergelijkbaar met India. Ook vergelijkbaar is de armoede, ongeveer 1/3 van de bevolking leeft onder de armoede grens en dus van minder dan $1 moeten rondkomen per dag. Op en rond de treinstations is dit goed te zien, hele families zijn te “bewonderen”. Halverwege het rondje stappen we uit de trein, meteen midden op een markt. Wederom als enige westerlingen, maar met onze Engels-lerende Burmees in ons kielzog. Struinend over de luide, sterk geurende markt strijken we uiteindelijk neer om iets te eten en drinken. Ongeacht wat je besteld, thee is altijd gratis. En na een maand Thailand zonder thee heb ik dat best wel gemist.
Over het eten gesproken, bij een traditioneel Burmese maaltijd krijg je ook altijd een soepje en de nodige bambooscheuten en verder onbekende groenten.
Op een haar na missen we de volgende trein, we zijn 10 minuten te vroeg. De trein helaas 12.. Gelukkig arriveert de volgende al 20 minuten later, groot en kolossaal rolt deze het stationnetje binnen. Met nog 1,5 uur voor de boeg, de chaos wordt er niet minder op. Op alle mogelijke manieren wordt het handelswaar, groenten, de trein in geladen. Door de deuren aan beide kanten, de ramen gepaard met het nodige kabaal en geschreeuw. Maar alles met de benodigde efficiëntie om de trein weer snel verder te kunnen laten gaan. De trein staat namelijk nooit stil, blijft op en neer horten en stoten. Tijdens het rijden worden de groenten al verpakt tot pakketjes, het overtollige eraf gesneden. Na inderdaad 1,5 uur komen we keurig op tijd weer aan! Tijd om het nodige, de hitte vermijden, te combineren met het aangename, een middagdutje!

12/2/2012
Vandaag ben ik veel later wakker geworden dan de bedoeling was! Om 11 uur pas, wat zoveel betekend als geen ochtendbezoek aan de pagoda omdat het alweer veel te warm is. De plannen voor vandaag worden een beetje omgegooid, eerst maar rustig aan en ‘s avonds de Shwedagon pagoda bezoeken. Rond een uur of 4 gaan we op zoek naar een taxi, zo gevonden gelukkig! Helaas is de toegangsprijs wel aan de hoge kant, $5. Meer dan de moeite waard, maar wel regeringseigendom, raar maar waar want het is een Boeddhistische tempel. Het zou het hoogtepunt van Yangon moeten zijn, en wat voor een! Een lange brede trap, bovenaan verreist een steeds hoger en groter wordende gouden punt omringd met allemaal kleinere witte en gouden exemplaren. Overdonderd door haar schoonheid lopen we er langzaam omheen, wat uiteindelijk toch een uur blijkt te duren. Overal zijn monniken die maar wat graag een praatje aangaan. Dit is opvallend want in Thailand zijn ze een stuk afstandelijker. Ze lachen wel, maar zijn over het algemeen iets terughoudender. Na een tijdje zo rondgelopen te hebben besluiten we er maar bij te gaan zitten en eens rustig mensen te kijken. Binnen de kortste keren zit ik met een man te praten die nauwelijks Engels praat. Hij kan zijn naam vertellen, de mijne vragen, zijn leeftijd zeggen, ondertussen zie je hem heel hard denken. Oh en hij voegt er nog aan toe dat ik mooi ben. Telkens als hij niet weet hoe of wat hij precies moet zeggen zegt hij: I saw you sit down, I sit down, I’m happy, happy new year! En telkens blijft hij dit herhalen! Zo ontzettend schattig, we liggen samen in een deuk! Goed voor de buikspieren, maar tijd om verder te gaan.



14/02/2012
Tina is ondertussen verder gereisd en ik heb mijn eerste nacht in een kamer helemaal alleen geslapen. Stiekem best spannend, het blijft toch een vreemde stad!
‘s Morgens meteen het internet opgezocht om te kijken wanneer Alex komt, eerlijk gezegd ben ik wel een beetje klaar met de grote stad nu en ik wil graag verder. Van Alex geen spoor en geen bericht, wel van een oude bekende van Koh Phi Phi, Mike uit Canada. We besluiten later op de dag te meeten, we besluiten morgen nog af te wachten en dan verder te gaan naar Inle Lake, ongeacht de komst van Alex.
‘s Avonds heb ik na het eten nog een praatje gemaakt met de manager van het hotel. Een jeugdvriend vanuit Australië van hem zit er ook bij. Hij vertelt me graag over Myanmar, hoe het vroeger was en hoe het komt dat hij in Australië woont. Zo’n 40 jaar geleden is hij verhuisd.. Waarom? Op dat moment was hij 18 jaar oud en studeerde aan de universiteit in Yangon. De studenten zijn toen tegen het regime in opstand gekomen en dit werd met harde hand de kop ingedrukt. 16 Uur lang heeft hij zich schuilgehouden voor de militairen, verborgen in een rioolpijp. De universiteiten werden gesloten en veel studenten (waaronder Aung San Suu Kyi) waren gedwongen om naar het buitenland te gaan.
Ondertussen ik het zelfs zo dat de universiteiten definitief gesloten zijn, bang voor de kracht en onbevreesdheid van de studenten en professoren. En verkiezingen, nee daar lijken ze hier helemaal niet in te geloven. En dat terwijl de buitenwereld het alleen maar heeft over april en dat Myanmar dan zal veranderen. Welterusten!

16/02/2012 & 17/02/2012
Busdag! Vertrek om 3 pm, aankomst om 6 am, dit komt dus neer op een slordige 16 uur. De duurdere tickets zijn op, en volgens de verkopers kunnen we alleen nog de minder comfortabele bus nemen. Nou ja, we willen weg hier en besluiten het er dus op te wagen. Om 1 uur verzamelen bij het ticketkantoortje om opgehaald te worden en naar het busstation te gaan. Er komt maar liefst een echte pickup aangereden, alles erin. Wat ook echt betekend tot de nok toe volgeladen. Alleen maar lokale mensen, en die nemen echt veel mee! Met een rit van een uur voor de boeg en heerlijk ingeklemd tussen anderen, tas tussen mijn benen, hobbelend, stotend, botsend? Ja, botsing, een omrit lost het probleem op. Hoe ze het oplossen met de andere bestuurder weet ik niet. Alle mannen uit de pickup staan erbij en alle mensen uit de aangereden auto. Ze staan even bij elkaar, praten wat, niet eens bij de auto en dan gaan we na 2 minuten alweer verder.
Het busstation is een verhaal apart. Zie het maar als een groot dorp, groter dan Geulle. In alle straten staan bussen zij aan zij en heerst bedrijvigheid. Gelukkig hoeven we niet zelf te zoeken, het laten zien van het ticket volstaat! De bus ziet er netjes uit, zelfs een kussentje (met of zonder luizen?), tandenborstel en handdoekje. Inle here we come!

2 keer hebben we een stop van een half uur om te eten en naar de wc te gaan. Op zich niet heel bijzonder. Zij het niet dat het bij de tweede stop gewoon echt heel koud is. Mensen met handschoenen, oorwarmers, sjaals en slippers! Ik gok op een graad of 10, afkomstig van 37 is dat dus heel koud. Overal smeulen vuurtjes na om mensen wakker te houden. De buschauffeur lijkt er minder last van te hebben en neemt rustig de tijd, schiet op! Hier ben ik niet voor gemaakt, zelfs niet met mijn trui, lange zomerbroek en slippers.. Na20 minuten koukleumen lijkt hij het welletjes te vinden en besluit dat we verder gaan. Nou nog zo’n 7 uur te gaan en dan zouden we er moeten zijn :).
Where you go, where you go?!? Huh, wat? Where you go to? Inle lake. You, out. Het is echter pas 4 uur, toch blijken we er al te zijn. Een taxi ritje verder en nog een aantal graden kouder bereiken we een totaal verlaten dorp. Bij registratie dat we het dorp ingaan krijg ik zelfs een warme kruik toegestopt om mijn handen in de tussentijd te warmen.
Gelukkig hadden we een kamer vooruit geboekt, en om 5.30 krijgen we dan ook een bed. Tot die tijd is het wachten met een warme deken in een stoel. Voorover gebogen, met de armen over elkaar en daarop leunend met mijn hoofd val ik in slaap voor ruim een uur. Anatomisch onverantwoord?! Absoluut! Maar een primatourpilletje (ja echt mama! Geen India avonturen nu!) mist zijn uitwerking niet, en van de totale reis heb ik zo’n 75% geslapen. Uitgerust is een ander verhaal. Om 5.30 kunnen we het personeelsverblijf in en krijgen een bed. Niet nadenkend over luizen of andere zaken val ik tevreden in slaap op een stevig bed met een lekker kussen!

18/02/2012
Zo iemand die zijn neus niet kan snuiten maar toch snipverkouden is? Nooit van gehoord, ik ook niet maar Mike is het levend bewijs! Ik heb toch heerlijk geslapen met mijn oordopjes is, maar even waan ik me weer in India als ik wakker word. Een hoop gesnotter, gerochel en ophalen van de neus, getsie!

Mike called shotgun, wat zoveel betekend als ik zit voorin, in de boot wel te verstaan. Waarop ik redelijk fel reageer dat we dan op z’n minst kunnen wisselen. Ik erger me lichtelijk op de vroege morgen, en wel aan het trekje dat alle Noord-Amerikanen redelijk egocentrisch lijken te zijn. Lichtelijk verrast vraagt hij zich af waarom ik zo reageer. Ik doe een poging om het hem uit te leggen.. Helaas duidelijk werd het hem niet helemaal. Duh, als je zo bent opgegroeid snap je dat natuurlijk niet! Hoe de irritatie begon? Nou gisteravond, neusophalend, verteld hij: “my main goal is to be rich, really rich. What about being happy then? Oh, that. I’m taking it for granted that I will be happy when I have a lot of money anyway”. Hoe oppervlakkig!
Zodra we echter aan het varen zijn en Mike achter mij zit in plaats van voorin is alles snel vergeten. Veel te mooi en zonde om mijn energie verder hieraan te verspillen.

Vergezichten over het meer, omzoomd met heuvels. Her en der zijn wat vissers te zien. Ze hebben een typische manier van roeien, wel met een peddel maar dan met hun been en middel! We gaan langs een dorp, markt, weverij, lunchen, bezoeken een pagoda, eigenlijk zoveel dat ik het niet meer precies weet! Zo nu en dan blijven we ergens op een bankje hangen met de bestuurders van de boten, drinken thee en roken een sigaartje mee. Al met al een chill dagje maar de hitte blijft dodelijk vermoeiend! Mijn ochtendhumeur is volledig voorbij en ik kan weer dealen met alles en iedereen.

Als laatste voor zonsondergang bezoeken we nog een monestary, met een bijzonderheid: springende katten! Na een tijdje blijkt dat er nog een bijzonderheid is, een bekendheid van tv en zijn gevolg. Al snel stromen de mensen toe naar de boot om te zien wat er gebeurd. De opwinding en de sfeer is te vergelijken met “ slumdog millionaire”, het moment waarop de helikopter aan komt vliegen met de Bollywoodster en de hoofdrolspeler hier zo snel mogelijk naar toe wilt. We hangen nog een tijdje rond totdat onze chauffeur voorstelt om de zonsondergang te kijken bij een vriend van hem. Hij heeft een restaurantje/cafeetje.
Onderweg komen we nog vast te zitten op een stuk drijvend gras. Gelukkig is het water niet heel diep, wat dus ook veroorzaakt dat we vastlopen, en binnen 10 minuten varen we toch weer rustig verder.
Aangekomen heb ik toch wel een beetje honger, tijd voor een sinaasappel! Die eet ik thuis nou nooit, maar hier kan ik er echt van genieten. Zelfs met pitjes en witte draadjes..

Mike besluit dat hij aan de overkant van het water (15 meter) liever de zonsondergang wilt kijken. Jullie moeten weten, hij is een echte fotofiel, gaat tot het naadje voor de perfecte foto. Voor mij, beginnend fotograaf dus wel handig, hij heeft veel tips en helpt me een aardig eindje op weg! Maar ik was er even klaar mee en gaf de voorkeur aan rustig op een bankje mijn sinaasappel te eten. De overige aanwezigen zijn allemaal dorpsbewoners van het mannelijk geslacht. Verbaasd ben ik erover dat ze bier en wiskey met elkaar mixen. Al snel krijg ik ook iets aangeboden, just a little is een term die ze niet lijken te begrijpen, mijn glas wordt half volgeschonken met lokale wiskey, de andere helft met Chinees bier. Na 2 weken totaal onthouding en de carnaval in mijn achterhoofd smaakt dit helemaal zo gek nog niet!
Met 4 van de mannen valt geen gesprek te voeren, hetzij de drank hetzij hun Engels. Handen en voeten komen er opnieuw aan te pas, en als een ander vertaald dat ik uit Nederland kom roepen ze “Robin van Persie” in koor. De overige drie mannen, de chauffeur, eigenaar en zijn vader spreken wel wat Engels. De Chauffeur vraagt zich af hoe oud ik ben. Ik daag hem een beetje uit, gok maar! 35! No.. Younger! 40! Dit had ik natuurlijk kunnen verwachten, Aziaten kunnen ons net zo moeilijk inschatten als wij hen als het op leeftijd aankomt. Er wordt hard gelachen als ik vertel dat ik 23 ben, en de lol kunnen ze er wel van inzien!
Voordat de bodem uberhaubt in zicht komt van mijn glas willen ze het alweer bijschenken, met een easy easy probeer ik ze te matigen. Are you stoned? Vraagt de chauffeur lachend. Leuk die taalverschillen. Ik leg hem het verschil uit tussen drunk en stoned maar begrijpen doet hij het niet. Consequent blijft hij vragen of ik stoned ben! Samen hebben ze de grootste lol, en ik geniet volop mee. Ondertussen worden de glazen rijkelijk bijgevud, verschijnen er nog warme huisgemaakte chips door de vader op tafel en zakt de zon langzaam achter de bergen. Wat een fantastische afsluiter!

Na nog een halfuurtje besluiten we terug te gaan. Gehuld in een deken tegen de jou de boot op. Varend in het donker, oevers met overal de gloed van vuur en de rook die naadloos overgaat in een heldere sterrenhemel. Dit alles onder een lichte roes van de gastvrijheid en de wiskey met bier.
Wat is de wereld prachtig, wat is reizen mooi, wat zijn de mensen bijzonder, ik denk nog lang niet aan naar huis gaan. Deze nacht mag eeuwig duren! <3

Verder wil ik nog een ding kwijt aan alle trouwe lezers. Bedankt voor alle reacties! Ondanks alle belevenissen is het toch heel leuk om berichtjes van "thuis" te krijgen.