mijn manier

19/2/2012
De wekker gaat en het is vroeg, heel erg vroeg. Waarom? We willen graag de zonsopkomst vanaf het meer zien. En met niemand, en dan bedoel ik toeristen, op het meer is dit inderdaad heel erg mooi. Bekijk de foto’s maar dan weet je genoeg.

20/2/2012
Vandaag heb ik voor het eerst weer eens een beetje uitgeslapen. Het doel van vandaag: tas inpakken, uitchecken en met de bus naar Mandalay. Na alles over Inle lake nog eens terug gelezen te hebben zie ik dat er eigenlijk een omschrijving van het dorp ontbreekt. Het is in ieder geval met recht een dorp te noemen, zo’n 2 kilometer ten noorden van het meer. Het hotel waarin we verblijven ligt aan een kanaal. De hele dag is het een komen en gaan van mensen en boten. Een van de drukste plaatsen van het dorp.
Het is opgebouwd uit enkele straten die geasfalteerd zijn. Langs de kanalen liggen keien, willekeurig neergelegd waardoor het eigenlijk nog erger is dan een straat die geen bestrating heeft. Dit is dan ook hoe de rest van de straten eruit zien, stoffig en met kiezels. Opvallend genoeg zijn er hier veel meer scooters dan in Yangon, hier kon ik ze op een hand tellen. Verder vervoer gaat per fiets, boot en paard en wagen. Dan rijdt er nog een tractor rond maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het dorp is verder heel rustig, laantjes, veel bomen, kloosters en een markt. Overdag een markt zoals wij die kennen, ‘s avonds een night market. Met veel barbecues, je pakt een mandje legt erin wat je wilt hebben er rekend af. Rijst wordt aan een tafeltje geserveerd, zitten en eten! Smullen dus!

21/2/2012
Met de bus naar Mandalay was lang niet zo comfortabel als gehoopt. Een onverharde weg met een touringcar door de bergen is nou eenmaal niet ideaal te noemen. Maar na zo’n 12 uur bereiken we dan toch Mandalay, de kamer kunnen we meteen op en slapen is eindelijk een feit!

Ik ontbijt in een theehuis voor maar 0,35 euro. Mijn aanwezigheid trekt de aandacht en veel mensen lachen en maken grapjes. Voor het gemak neem ik maar aan dat dit niet over mij gaat. Als ik terug kom in het hotel blijkt dat Robbert en Alex al hebben ingecheckt. Samen gaan we lunchen, alleen Mike gaat niet mee. Voor even kan ik mijn frustraties gewoon krijt, en dan ook nog in het Nederlands, stiekem even heel fijn!
Samen besluiten we scooters te huren voor de rest van de dag, Mike wilt niet delen want hij moet Al zijn foto apparatuur meenemen, hallo-gat-in-mijn-dagbudget. Een schakelscooter rijden is weer even wennen, midden op een (druk) kruispunt de motor af laten slaan in niet erg handig. Dan je ‘m in z’n vrij moet zetten om vervolgens weg te kunnen lopen was mij nog niet bekend. Maar alles komt goed!

Na een halve dag rond getourd te hebben is het tijd om richting zonsondergang te gaan. Mijn gevoel voor richting heeft zich de afgelopen tijd al vaker bewezen en dus zal ik voorop rijden richting Mandalay hill. Alleen rijd ik toch blijkbaar iets te langzaam naar de maatstaven van de jongens, en met veel kabaal wordt ik ingehaald. Ik rij netjes naar de plek toe waar we hebben afgesproken. Herhaaldelijk op mijn horloge kijkend, het is tenslotte al half 5 en naar boven is een flinke klim. Als er na 20 minuten nog niemand is besluit ik alleen aan de klim te beginnen, onder geen beding wil ik de zonsondergang missen vandaag.

Op blote voeten begin ik, betonnen trapjes met aan weerszijden bankjes om op uit te rusten. Onderweg zijn er veel Buddha standbeelden en plaatsen waar je eten en drinken kunt kopen. Dit is ook wel nodig want met 32 graden gaat me dit niet in de koude kleren zitten. Net voor ik op de helft ben begint er een monnik met me te praten. Hij wilt graag Engels oefenen, en hij is niet de eerste! Halverwege komen we Mike tegen op de scooter, het enige wat ik hem te zeggen heb: you are lazy! Stiekem best wel trots dat ik als enige de trappen neem. We vervolgen onze weg, nog steeds in het gezelschap van “ mijn monnik”. Uiteindelijk ben ik stiekem gewoon bijzonder trots op mezelf, ik heb het gehaald en het was minder vermoeiend dan ik in eerste instantie had verwacht. *glunder glunder

Dat het maken van mijn eigen keuzes loont blijkt maar weer, ik word uitgenodigd om de Engelse les bij te wonen in het klooster. Even later komt Robbert trots vertellen dat twee lokale meisjes graag met hem op de foto wilde, op een later moment vertelt de monnik dat hij de meisjes helemaal vastpakte. Dus op een westerse manier op de foto, de meisjes vonden dit blijkbaar niet fijn. Kijk, observeer, lees en bestudeer de mensen en hun gebruiken en dan zie je direct dat het hier niet normaal is om te doen. Ik schaam me voor het feit dat ik met hen ben, constant knuffelen, kleine kusjes geven, en dat op een buddhistische plaats. Gelukkig heb ik mijn afspraak voor morgen, 5.30 pm.
Gewapend met het adres beginnen we na de zonsondergang aan de afdaling. Onderaan vertelt de monnik dat het 3017 treden zijn.

Tijdens het diner bespreken we de plannen voor de komende tijd. Ik ga sowieso naar het noorden om dan per boot weer af te zakken naar Mandalay of Bagan. Mike gaat direct naar Bagan. Alex en Robbert besluiten om met mij mee te gaan, Mike noemt het simpelweg “Hanneke’s crazy plan”. Stiekem vleidt me dit wel, weg van de bekendste plaatsen, op naar wat extra avontuur.

22/2/2012
En zo komt het dat we de volgende ochtend met z’n alle aan het ontbijt zitten en dat ik besluit om niet mee te gaan op de dagtour. Ik ga treinkaartjes regelen. Wat uiteindelijk nog een redelijke klus blijkt te zijn. Eerst een wandeling van 1,5 kilometer die me na de krampen in mijn kuit van vannacht gelukkig erg meevalt.
Het treinstation is een grotere uitdaging, nergens een Engels woord of bord. Als ik de loketten voor de tickets heb gevonden ga ik op goed geluk in een rij staan, een lege rij wel te verstaan. En gelukkig, in een keer goed. Het ticket zelf krijg ik na veel gedoe over paspoortnummers en visumnummers na 3 kwartier. Daarnaast werken ze gewoon heel traag en komen verschillende mensen kijken wat er aan de hand is.
Met het ticket veilig in mijn lonely planet ga ik terug naar het hotel. Douchen, dutje, klaarmaken en op naar mijn afspraak.

Het adres heb ik gelukkig in het Burmees, dit maakt het wel makkelijker om er te komen. Het is een eindje weg maar als ik aankom staat “mijn” monnik te wachten. Her en der zitten groepjes monniken te wachten totdat de les begint. De leraar wacht op me, en dus moet ik mee. Hij legt me uit dat iedereen me vragen zal gaan stellen, wat natuurlijk geen probleem is. Als duidelijk wordt dat ik net ben afgestudeerd als leraar vertelt hij me dat ik ook een zaken visum kan krijgen. Daarna brengt hij me naar het klaslokaal en laat me alleen achter. Er is een microfoon voor mij en eentje voor degene die de vragen wilt stellen. Ik stel me voor, en na een lichte aarzeling komen de vragen… ongeacht het feit dat het nog 20 minuten duurt voordat de les begint. Zo gaat het de komende twee uur door. Geïnteresseerd zijn ze in alles, waar kom ik vandaan, hoe denk ik over Myanmar, waar ben ik al geweest, wat zijn de verschillen met Nederland, wat doe ik thuis, hoe is het Nederlandse onderwijssysteem, kan een leraar echt geen lijfstraffen geven, hoe houd je de leerlingen dan rustig? Oh en wat voor muziek luisteren wij en ken ik, Justin Bieber, Jennifer Lopez, Backstreet Boys.

De monniken zitten aan de rechterkant van de klas, in het midden zitten vooraan de vrouwen en achteraan weer mannen en monniken, aan de linkerkant zitten alleen maar vrouwen. Mooi meegenomen van de hele situatie is dat ik ook mijn vragen kan stellen. Vooraf werd me wel nog even duidelijk gemaakt dat mijn vragen absoluut niet over de politieke situatie mogen gaan.
Op een gegeven moment worden de leerlingen/studenten onrustig. Als ik vraag wat er is blijkt dat de tijd al om is. Als de leraar weer binnenkomt wordt de les afgesloten. Een paar mensen komen nog naar me toe en stellen nog specifiekere vragen, sommigen willen me gewoon bedanken of even persoonlijk hoi zeggen.
Er blijkt dat er ook nog een diner voor mij geregeld is. Ik ben echter de enige die eet, de monniken nuttigen alleen de lunch. Terwijl ik mijn eten krijg voorgezet kijkt iedereen toe, ook terwijl ik eet. Zo ongemakkelijk. Ik krijg noodles, met radijsjes in het zuur en dan bedoel ik ook echt zuur, en daarbij een soepje. Aan het vervoer terug is ook al gedacht, ik word straks met de scooter naar huis gebracht.

Oh, en of ik de volgende morgen ook nog wil komen. Ik vind het allemaal prima, alleen hoe laat? Nou om 6.30 zal ik dan worden opgehaald. Maar natuurlijk, geen enkel probleem!!
De scooterrit gaat snel, de jongen is heel vriendelijk en hij lijkt er bijna trots op om met een blanke rond te rijden. Hij vraagt of ik morgen mee ga naar de computer showroom na de les. Hij wilt in het engels over computers praten met me. Alles prima aangezien de trein toch pas om 1 uur vertrekt. Hij vertelt me ook nog dat hij het jammer vind dat ik er maar zo kort ben, anders zou hij me wel bij hem thuis uitnodigen. En zo komt er een einde aan het eerste deel van mijn Engelse-les avontuur.

23/2/2012
Waar ik Mike gisteravond vroeg om me wakker te maken zodra hij weg ging, alleen heeft hij dit niet gedaan. Op zich niet zo erg, ware het niet dat we afscheid zouden nemen vandaag. Nou ja, volgens Mike: Mike is awesome! Hij liet het niet na om dit te benadrukken en me te dicteren wanneer ik dit op moest schrijven. Nou dit is de eerste keer! Volgens Hanneke: Mike is een beetje raar! Ik vind het dan ook niet erg om verder te gaan met Alex en Robbert.

Om 6.20 sta ik toch klaar om weer naar PES te gaan. Lau-o-me is er nog niet, maar dat duurt niet lang. Bij aankomst staat mijn monnik alweer klaar, met een cadeautje “ The teachings of Buddha”, een boek. Gesierd met een oranje voorkant.
Ook aan mijn ontbijt is gedacht, noodles, cake, soep, thee met veel melk en suiker.
Lang heb ik niet om te eten, binnen 20 minuten begint de les al en eigenlijk gaat het er hetzelfde aan toe als gister. De studenten hebben alleen een uitgebreidere woordenschat waardoor de gesprekken iets meer diepgang krijgen, de essentie blijft echter hetzelfde.
Op het einde worden er nog foto’s genomen, Lau-o-me laat iedereen duidelijk merken dat ik met hem mee moet/mag om naar de computer showroom te gaan. We vertrekken uiteindelijk met z’n zessen.
Veel te vroeg komen we aan, dus thee en een lokaal gerecht. Een soort erwtensoep met daaraan een sterke vissmaak en geur. Om 8.15 niet echt voor mijn maag gemaakt. Gelukkig opent de showroom snel en kan ik de rest laten staan.
Uiteindelijk is het meer een beurs dan een showroom, vergelijkbaar met een mini versie van het MECC. De prijzen zijn over het algemeen gelijk aan Europa. Na wat rond gelopen te hebben zijn we besluiteloos over wat we gaan doen. Ik wil hun niks verplichten, zij leggen de keus juist vooral bij mij. Na een tijdje zegt Lau-o-me dat we toch genoeg tijd hebben om naar zijn huis te gaan. We wandelen wat door de buurt waar ik van alle kanten wordt bekeken. Hij vertelt dat dit de eerste keer is dat er echt een buitenlander is, geen wonder dus. We eindigen bij zijn tante, voor zijn huis. Weer krijg ik noodles, alleen nu een kleine portie, ze weten dat ik dus niet alles opeet. Maar deze keer wel!
Uiteindelijk nemen we afscheid en brengt hij mij terug naar het hotel waar al mijn spullen klaarstaan om de trein in te gaan.

Uiteindelijk komen we iets te vroeg aan op het treinstation, ondanks alle stress die ik zojuist ervaren heb. Al mijn spullen waren klaar, toen we naar beneden gingen zei Alex dat ze haar was nog moest ophalen. Echt zo’n laatste moment gevalletje. Alleen deze was nog niet klaar en moest ergens anders nog worden opgehaald. Wat alles bij elkaar toch zo’n 25 minuten duurde. Wat dat betreft ben ik wel een klein autistje, grote paniek en kortsluiting in mijn hoofd als ik ergens niet op tijd kan zijn.
Met veel moeite vinden we ons plekje in de trein, we hebben een vierpersoonscompartiment met prive wc en bagageruimte. De rest van de trein is onbereikbaar, de enige uitgangen zijn links en rechts. Bij ons zit nog een Burmese man, hij vertelt gaande weg dat een officier is in het leger. Ik ben hier lichtelijk door aangeslagen en in mijn hoofd vraag ik me af wat zijn functie dan precies in houd en waar hij verantwoordelijk voor is. Alex lijkt te zien dat dit mij raakt en vraagt tot mijn stomme verbazing waarom het eigenlijk, in westerse ogen, not-done is om een militair te zijn hier. Ik geef haar een korte samenvatting van de voorbereiding en research die ik de afgelopen maanden naar Myanmar/Burma heb gedaan. Ach, we hebben gewoon een vliegticket geboekt omdat jij hier zat. Nou misschien is het hoofdstuk “ geschiedenis” en “ politieke situatie” in de lonely planet dan geen slecht idee om te lezen, ik kan het gewoon niet laten om dit te zeggen. Interesse is er niet in het land en de situatie, des te meer in Robbert. Laten we het maar gewoon puppy love noemen. Misschien verwacht ik wel te veel en leg ik de lat weer eens te hoog. Maar toch kan ik er met mijn gedachten niet bij dat je naar zo’n land gaat zonder er ook maar iets over te weten!….

However, met mijn eten en overige voorbereiding zitten we in een zwaar hobbelende trein, zonder fan, airco en open raamohes, Tergend langzaam gaat de trein met slechts 4 stops richting het eindpunt. Berg af wordt het hobbelen en schudden nog veel erger, ik stuiter echt alle kanten op. Fijn vooruitzicht om vannacht in een stapelbed te liggen. Gezelschap zal er altijd zijn, sowieso van de muizen die een holletje onder een van de stoelen hebben. 2 primatourtjes zijn behalve hoognodig ook slaapverwekkend en dat kan ik best wel gebruiken.
Een lange nacht waarin in me vaak angstig vastklamp aan een veel te klein hekje, dit moet voorkomen dat ik uit het bed tril. Mijn slaap wordt ook nog onderbroken door de vele plaspauzes, dat trillen is niet bevorderlijk voor mijn blaas. Al snel verdwijnen mijn birckenstocks, bij vragen blijkt dat Alex ze heeft maar niet weet waar ze ze heeft gelaten. De slippers van Robbert mag ik heus wel gebruiken, stug maar slaperig houd ik vol, waarom? Omdat de wc een laag water bevat waarvan niet te zeggen valt hoeveel parasieten of urine hierin een aandeel hebben. En daarbij lig ik niet graag met natte voeten in bed. Het is tenslotte al koud genoeg! De rest van de nacht tref ik ze steeds netjes aan bij het trappetje.